Scriptiebank overzicht

Deze paper onderzoekt de epicuristische visie op de relatie tussen mens en dier, de invloed van de presocraat Democritus hierop en de vraag in hoeverre deze visie wenslijk geacht moet worden. Het onderzoek behandelt twee thema’s die betrekking hebben op deze relatie. Ten eerste komt (in hoofdstuk 1) de vraag hoe de epicuristen dachten over rechtvaardigheid in relatie tot dieren aan bod. Deze vraag wordt in twee sub-vragen opgesplitst: (1) de vraag of dieren volgens de epicuristen (1) subject van moraliteit en/of (2) object van moraliteit zijn. Die laatste vraag (2) wordt nog verder in twee sub-vragen onderverdeeld: (a) de vraag of men de negatieve plicht heeft om af te zien van bepaalde onrechtvaardige handelingen tegenover dieren en (b) de vraag of men ook de positieve plicht heeft om bepaalde handelingen te stellen opdat dieren zouden kunnen deelhebben aan rechtvaardigheid. Het epicuristische antwoord op zowel vraag (1) als vraag (2) is negatief. Het belangrijkste epicuristische argument hiervoor is dat dieren niet voldoen aan de noodzakelijke voorwaarde voor rechtvaardigheid: het (kunnen) sluiten van een contract met het oog op nut en een verbod op wederzijdse schade. Enkel Lucretius en Epicurus staan een uitzondering toe voor gedomesticeerde dieren, die wel degelijk in staat zijn tot een impliciet contract met de mens en daarom zowel (1) subject als (2) object van moraliteit zijn. Beide antwoorden verschillen van de visie van Democritus, die zowel vraag (1) als vraag (2b) positief beantwoordde, maar van wie geen antwoord op vraag (2a) is overgeleverd. Toch heeft het epicuristische antwoord wellicht wortels bij de presocraat. Een tweede thema dat aan bod komt in (hoofdstuk 2 van) deze paper is de vraag in hoeverre de epicuristen er bepaalde levensvoorschriften op nahielden in relatie tot dieren. Concreet gaat het om de vraag of de epicuristen vegetariërs waren. Binnen het epicurisme bestaan twee grondhoudingen ten opzichte van vleesconsumptie: de houding van Epicurus en die van Hermarchus. Epicurus matigde zijn vleesconsumptie of onthield zich zelfs volledig van vlees als onderdeel van een ascetisch dieet. Hermarchus zag vleesconsumptie dan weer als een noodzakelijke vorm van populatiecontrole van gedomesticeerde dieren. Enkel die eerste visie lijkt wortels bij Democritus te hebben. In een laatste hoofdstuk evalueren we de plausibiliteit van de epicuristische opvattingen. Wat betreft het tweede thema van deze paper opperen we dat Epicurus’ matiging of onthouding van vleesconsumptie te verkiezen is, maar dat beide epicuristen teleurstellen in het feit dat zij nalaten hun beoordeling van de wenselijkheid van vleeseten te funderen in een bekommernis om dierenwelzijn. Wat betreft het eerste thema miskenden de epicuristen het onderscheid tussen (1) subjecten en (2) objecten van moraliteit door ten onrechte te claimen dat beide groepen aan elkaar gelijk zijn. De epicuristen Epicurus en Lucretius hadden wellicht minstens ten dele gelijk in hun claim dat gedomesticeerde dieren tot op zekere hoogte subject van moraliteit zijn. Maar de groep van objecten van moraliteit is veel groter en kan naar mijn mening adequaat worden afgebakend aan de hand van Plutarchus’ criterium dat stelt dat alle wezens met waarnemingsvermogen object van moraliteit zijn. Dat criterium impliceert dat alle dieren, alsook planten object van moraliteit zijn – hoewel Plutarchus ten onrechte niet geloofde dat planten over waarnemingsvermogen beschikken.

Deze scriptie onderzoekt de samenhang tussen twee grote wereldwijde problemen: gendergelijkheid en klimaatbeleid. Het gaat echter verder dan het verband tussen beide concepten en onderzoekt hoe gendergelijkheid in parliamenten, een belangrijk maar weinig onderzocht element kan zijn om het klimaat problematiek op te lossen. Uit de resultaten van mijn onderzoek blijkt er een belangrijk positief verband te bestaan tussen het aantal vrouwen in het parliament van Europese lidstaten en hun score op de klimaatsbeleidsindex.

Deze scriptie is een longread (lang artikel met verschillende media) over stadslandbouw. Aan de hand van video's, afbeeldingen en tekst maken we duidelijk wat landbouw in de stad is. Maar het gaat vooral over de struikelblokken. Want waar blijft het succes van stadslandbouw.

Met behulp van 3 experimenten wordt de groei geoptimaliseer van de larven van de Zwarte Soldatenvlieg, die met vleeskuikenmest gevoederd worden.

De verborgen kosten van onze groene energietransitie zijn niet gender neutraal.

Kunnen we ons vlees- en zuivelrijk dieet vandaag nog rechtvaardigen? In tijden van klimaatverandering, overbevolking en massa-extinctie dringen ethische vragen zich op.

Mijnbouw in het centrum van de stad Oruro in Bolivia brengt de gezondheid en het inkomen van inwoners in gevaar. Boeren zien hun oogst dalen, hun vee sterven, hun waterputten uitdrogen en worden zelf ziek. Deze metaalverontreiniging werd in kaart gebracht voor de NGO CEPA adhv water- en bodemstalen zodat zij deze gegevens kunnen gebruiken in hun strijd ter bescherming van de inheemse bevolking en het milieu.

Deze masterproef onderzoekt of een gamified applicatie er in kan slagen gebruikers te motiveren om duurzame gewoontes te creëren en vol te houden. Hierbij wordt ook geëvalueerd welke ontwerpelementen gebruikers als motiverend ervaren. Deze applicatie wordt ontwikkeld met behulp van een iteratief ontwerpproces dat de gebruiker centraal stelt.

Onderzoek naar veranderingen in Romeinse steden in de Late Oudheid, met focus op de informatie die hierover te verkrijgen is uit de analyse van archeozoölogische resten. Dierlijke resten van archeologische sites uit Romeins en Laat-Antiek Italië zijn onderzocht, zowel specifiek voor de stad Luni, als vergelijkend voor centraal Italië, om veranderingen aan te tonen van de Romeinse tijd naar de Late Oudheid.

Deze masterproef maakt een economische analyse door het belang van de sector voor de Belgische economie voor te stellen. De Belgische landbouwsector wordt a.d.h.v. verschillende economische invalshoeken zoals de concentratie van de verschillende producties binnen de sector, de consumptie, de werkgelegenheid, het inkomen, innovatie, de marktmacht e.a. in kaart gebracht. Daarnaast plaatst het de sector in een mondiale omkadering door verscheidene internationale handelsakkoorden en het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid (GLB) dat in Europa van kracht is. Aansluitend vindt daarbij een vergelijking plaats met de landbouwsector in Nederland en Frankrijk. O.b.v. deze vaststellingen probeert deze masterproef te schetsen in welke mate Belgische landbouwers kunnen leren van Nederlandse en Franse landbouwers. In totaal geven zes hoofdstukken, o.a. via verschillende figuren en tabellen, deze gegevens weer.

De effecten van twee additieven: selenium-methionine en N-acetyl-L-cysteïne op het lichaam van vleeskippen in hittestress werd onderzocht. Er werd gekeken of deze additieven een effect hebben op het antioxidant glutathion, die de door hittestress gecreëerde oxidatieve stress bij kippen kan verlagen.

De verwachte hogere atmosferische koolstofdioxide concentraties zullen niet noodzakelijk aanleiding geven tot een sterkere groei in tropische bossen. Verschillende omgevingsfactoren, zoals de nutriëntenvoorraad van de bodem, kunnen deze groei immers limiteren. Deze thesis beschrijft hoe de koolstofopslag van tropische bossen varieert langsheen een hoogtegradiënt in het Andesgebergte van Ecuador en hoe de nutriëntendynamiek van de bodem daar een belangrijke rol in speelt.

Onze vleesconsumptie is niet duurzaamEen hoge vleesconsumptie zit ingebakken in onze westerse eetcultuur. Velen beschouwen het als een belangrijke bron van culinair genot en een vanzelfsprekend onderdeel van de maaltijd. Steeds meer mensen zijn zich echter bewust van de talrijke duurzaamheidsproblemen die vlees met zich meebrengt. Benjamin De Groeve, masterstudent in de Milieusanering en het Milieubeheer aan de Universiteit Gent, stelde in zijn masterproef de vanzelfsprekendheid van vlees in vraag.Een felbegeerd goedDe centrale positie van vlees in ons westerse dieet is vrij recent.

Korstmossen als bio-indicator voor de luchtkwaliteit? Een fabeltje of realiteit?Korstmossen, kent u ze? Pardon, Korst-mossen? Ja, korstmossen!Voor het grote publiek zijn korstmossen, ook wel lichenen genoemd, vaak een groot  mysterie. De veronderstelling dat korstmossen automatisch mossen zijn, is foutief. Deze plantaardige structuren bestaan verassend genoeg uit twee organismen. Namelijk een schimmel en een alg. Ze vormen een symbiose of met andere woorden een nauwe, hechte samenwerking en vormen zo een volledig nieuw geheel.

 
 Céline Vaneeckhaute
Evi Michels (Tutor), Erik Meers & Filip M.G. Tack (Promotoren)
 
Van mest tot herbruikbaar water:
mythe of realiteit ?
 
Toenemende intensifiëring van de veeteelt en inkrimpende landbouwarealen confronteren geïndustrialiseerde regio’s wereldwijd met een lokale overproductie van dierlijke mest. Dit heeft in Vlaanderen in de loop der jaren geleid tot overbemesting, wat vervolgens aanleiding gaf tot verontreiniging van grond- en oppervlaktewater. België werd in 2005 dan ook veroordeeld door het Europees Hof van Justitie voor inbreuken op de Nitraatrichtlijn.

Kloonvlees: binnenkort ook op uw bord?
 
Het klonen van dieren wordt stilaan een alledaags fenomeen. Wetenschappers zijn er in geslaagd om katten, herten, geiten, paarden, muizen, ezels, varkens, schapen en konijnen te klonen. Verwacht wordt dat het klonen van dieren een belangrijke rol zal spelen in de landbouw, de farmacie, het opnieuw tot leven wekken van uitgestorven diersoorten en in sporten zoals de jacht en het paardenrennen. Verder wordt er gewerkt aan gekloonde geiten met vetarme melk, kippen zonder veren en milieuvriendelijke varkens die minder CO2 uitstoten.

Hoe kunnen we het welzijn van varkens meten?

“De ontwikkeling van een dierenwelzijnsrisico-index voor vleesvarkens”
 
Inleiding
Op 1 mei 2006 waren er in Vlaanderen exact 6 294 904 varkens. In datzelfde jaar waren we in Vlaanderen met 6 078 600 inwoners [1]. Dit betekent dus dat er bijna evenveel varkens als mensen in het Vlaamse gewest leven. Deze varkens worden veelal gehuisvest in wat men noemt de intensieve veehouderij met zoveel mogelijk dieren op zo weinig mogelijk oppervlakte.