Scriptiebank overzicht

Hoewel 4E-narratologie zich bij uitstek leent voor het bestuderen van de interactie tussen belichaamde lezers en narratieve teksten, wordt de materialiteit van dat narratief vaak over het hoofd gezien. Materiële benaderingen daarentegen leggen juist de nadruk op de tekstuele materialiteit, maar besteden zelden aandacht aan de rol van belichaamde lezers. Door beide theoretische stromingen met elkaar te verbinden, probeer ik deze kloof te overbruggen en de onscheidbaarheid van tekst, materialiteit en belichaamde lezers aan te tonen.

Aan de hand van close readings van het werk van Max Porter illustreer ik de theoretische en methodologische meerwaarde van het integreren van tekstuele materialiteit in de 4E-theorie. De manieren waarop Grief is the Thing with Feathers en Lanny lezers uitnodigen om zich onbekende lichamen, bewegingen en vormen van waarneming voor te stellen, kunnen slechts ten volle worden begrepen wanneer zowel tekstuele als niet-tekstuele middelen in beschouwing worden genomen.

Ik argumenteer dan ook dat de interactie tussen lezers en materieel gevormde narratieve teksten niet zomaar kan worden opgedeeld in verbale en materiële componenten. Deze scheiding is kunstmatig en leidt tot een onvolledig beeld. Ik stel dat lezers narratieven begrijpen via zintuiglijke verbeelding, waarbij zij ervaringssporen combineren met aanwijzingen in verschillende modaliteiten om perceptuele ervaringen te ensceneren. Alleen door tekst en materialiteit gelijktijdig te onderzoeken kunnen we begrijpen hoe lezers betekenis geven aan narratief.

In Vlaanderen blijkt uit nationale en internationale peilingen dat de leesvaardigheid van leerlingen onder druk staat, wat aanleiding geeft tot bezorgdheid over hun verdere schoolloopbaan en participatie in de samenleving. Hoewel uit onderzoek duidelijk is hoe leesvaardigheid verbeterd kan worden, blijft de kloof tussen theorie en praktijk te groot. Deze masterpraktijkproef wil de brug slaan tussen beiden en vertrekt daarom vanuit de centrale onderzoeksvraag: op welke manier kan excellent leesonderwijs vorm krijgen in de praktijk, en welke rol speelt literatuuronderwijs hierin? Via een kwalitatieve en vergelijkende casestudy werden observaties, interviews, documentanalyse en een Collective Teacher Efficacy-bevraging uitgevoerd in twee scholen uit het secundair onderwijs: Atheneum Hoboken en Forum Da Vinci in Sint-Niklaas. Beide scholen zetten in op het versterken van leesonderwijs, elk vanuit een eigen visie en aanpak. Uit de analyse blijkt dat excellent leesonderwijs ontstaat wanneer visie, systematische interventies, strategie-instructie en motiverende leesinitiatieven gecombineerd worden, binnen een cultuur van samenwerking. Het concept CTE blijkt hierin een sleutelrol te spelen: waar leerkrachten geloven in hun gezamenlijke impact, zijn leesinitiatieven duurzamer en effectiever. Literatuuronderwijs draagt bij aan leesbevordering door verdieping, motivatie en differentiatie te bieden. Deze scriptie eindigt met aanbevelingen voor scholen en suggesties voor verder onderzoek. Daarbij blijft de centrale overtuiging dat leesonderwijs een gedeelde verantwoordelijkheid is en noodzakelijk is voor het versterken van de taalvaardigheid en onderwijskansen van elke leerling.

Deze thesis onderzoekt hoe in het werk van de Britse kinderauteur Annabel Pitcher de verwerking van trauma beïnvloed wordt door zorg en verschillende copingstrategieën. Pitchers oeuvre getuigt van de groeiende culturele belangstelling voor trauma en de verbale representeerbaarheid ervan. Via close reading werden haar vier romans, die nog niet samen behandeld zijn, vergeleken aan de hand van inzichten uit de traumatheorie, zorgethiek en narratologie. De analyse toont aan dat het genezingsproces van Pitchers jonge vertellers/focalisators initieel belemmerd wordt door hun onvermogen om hun gevoelens te delen met hun medepersonages en door de onopgeloste trauma’s van hun ouders, wier zorgverlening daardoor negatief beïnvloed wordt. Uiteindelijk slagen de jonge protagonisten erin om positieve verandering teweeg te brengen, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor hun gezin. Pitchers oeuvre belicht zo het vermogen van kinderen om zorg te verlenen en benadrukt de rol van hun (narratieve) agency in hun eigen rouwproces.

The body as a muse
How many times have we heard or read this phrase?
From a very young age, we are constantly bombarded
with images of the body—whether in cartoons portraying
ultra-thin, flawless princesses or superheroes with
hyper-muscular physiques. These images, which we car-
ry with us daily, are not harmless representations. They
are vehicles of aesthetic ideals that, much like those
seen throughout art history, have taught us to perceive
the body in specific, culturally determined ways.
Over the centuries, artistic depictions of the human
body—from classical Greek statues and Renaissance
works to Cubist interpretations and contemporary body
art—have played a key role in constructing and perpe-
tuating unattainable beauty standards, shaping both so-
cial and individual expectations. But how exactly has the
representation of the body in art history contributed to
the construction of these aesthetic ideals and canons—
so deeply rooted that they influence contemporary body
perception? And how has this influence, compounded by
the rise of social media and advertising, become a sour-
ce of psychological distress and a possible contributor to
mental health issues such as eating disorders?
This thesis seeks to explore these questions by tracing
the evolution of aesthetic canons from antiquity to their
modern-day rupture, and by offering a neuroscientific,
philosophical, and phenomenological investigation into
how humans perceive themselves—whether through the
imagery in paintings or the visuals that surround us daily.
To carry out this research, a combination of scientific,
artistic, and bibliographic sources has been employed,
alongside a qualitative analysis based on open inter-
views and the collection of personal diaries, as discus-
sed in Chapter 4.
This study does not merely observe how the body has
been represented; it questions how such representations
have shaped a collective imagination around the “ideal”
body—and how that imagination continues to impact in-
dividual self-perception. The aim is twofold: on one hand,
to understand how and where these mechanisms that
generate aesthetic norms originated—analyzing how the
body has been used as a foundational element for the
rules embedded in modern society; on the other, to in-
vestigate the psychological and social impact this exerts
on younger generations. To this the thesis is divided into
four chapters.
The first provides a historical-artistic overview of body
representation across different artistic periods. The se-
cond chapter explores the meaning of body perception,
including body image, body schema, and the distinction
between the lived body and the idealized body. The third
chapter examines the connection between the body and
aesthetic norms, offering a more philosophical and phe-
nomenological interpretation of reality.
.
Finally, the fourth chapter introduces the field resear-
ch conducted with students at KASK School of Arts
in Ghent, with reflections and analyses of the inter-
view responses. In a world that expects perfection
from us—professionally, socially, economically, and
even personally—there is no space for failure when
it comes to the body. This reality is so deeply woven
into our cultural fabric that it becomes nearly impos-
sible to detach ourselves from it. This thesis aims to
be a point of reflection—a space for questioning why
we are so profoundly conditioned by what we should
look like or become, rather than focusing on simply
living the one life we are given.

My paper will discuss the results of my MA Thesis, defended at Ghent University. In this context, I will focus on the philological and linguistic outcomes, alongside a presentation of the sources and the methodology I adopted. In particular, my presentation will first introduce Saint Ignatius' Letter to the Romans alongside its Greek and Slavonic manuscript tradition.
Among the corpus of seven letters attributed to Ignatius of Antioch, a second-century bishop of Antioch, the Letter to the Romans (CPG 1025.4) is very interesting. It was addressed to the community in Rome after Ignatius, sentenced to death, had to travel to Rome. The Letter to the Romans differs from the others since it is the only letter embedded in the Martyrdom of Ignatius = Passio (BHG 0813) – given its content related to Ignatius’ visions on martyrdom. Furthermore, it is the sole Ignatius’ letter to have been translated into Slavonic. Nine manuscripts transmit the Passio Ignatii (BHG 0813) in Greek. Seventeen manuscripts, dated or datable between the fourteenth and the sixteenth century, preserve the Slavonic version of Ignatius’ Passio and are known in South Slavic and East Slavic redactions. Next to the Greek and Slavonic versions, it has Syriac, Arabic, Latin, Armenian and Georgian translations too. The poster also gives an account of the complex tradition of the Slavonic version(s). My focus is on the Pre-Metaphrastic version (BHG 0813), dated before the tenth-century revision of Symeon Metaphrastes (BHG 0815).
Among the Greek manuscripts, my presentation will concentrate on the so-termed Taurinensis (Torino, BNU, C.I.10 - Diktyon 63833) because, unlike other Greek manuscripts, it displays a remarkable closeness with the Slavonic manuscripts, especially with the witnesses of the earliest South Slavic version. These involve the Codex Athous Chilandaricus 644, an early fourteenth-century paper codex in Serbian orthography and the Manuscript of Vienna (Wien, ÖNB, Vindobonensis slav. 33), a late fourteenth-century reading also in Serbian orthography.
Furthermore, my thesis touches upon the methodologies I adopt to investigate my sources: palaeography, cultural linguistics, and translation theories. The palaeographic part entails comprehending the palaeographic and codicological characteristics of the manuscripts (deciphering, reading and dating a manuscript).

In 2018 was het Nederlandstalige literaire veld in de greep van de vraag waar klimaatfictie bleef, aangezien de desastreuze gevolgen van de klimaatverandering toch niet te negeren vielen. In datzelfde jaar verscheen 'Foon' van Marente de Moor, een ecologisch geëngageerde roman die aan de hand van het Griekse ‘foon’, dat zich laat vertalen als klank en stem, denkpatronen verkent die aan de grondslag van de klimaatverandering liggen. Ook 'Ogentroost' (2022) van Anton Dautzenberg maakt gebruik van datzelfde motief. Beide romans zetten geluiden in om te wijzen op de onmogelijkheid van de mens om controle uit te oefenen op de wereld en tonen een bijzondere aandacht voor de stem van niet-menselijke actoren. Aan de hand van ‘foon’ formuleren ze een tegenmelodie bij het antropocentrische wereldbeeld.

Enrique Lihn is een van de meest opmerkelijke Chileense schrijvers uit de tweede helft van de 20e eeuw. In deze scriptie probeer ik de reductionistische kijk op het beeld van Enrique Lihn als auteur te actualiseren door zijn essays te bestuderen. Zo krijgt de lezer toegang tot een gedetailleerd overzicht van het kritische denken en de politieke positie die Lihn inneemt in een complexe context voor het Amerikaanse continent. Het corpus van mijn onderzoek omvat teksten die zijn geproduceerd in een periode van meer dan twintig jaar, van 1964 tot 1986. Deze periode wordt bepaald door de gevolgen van de Cubaanse Revolutie, de Koude Oorlog en de komst van de dictatuur van Augusto Pinochet in Chili.

Deze masterproef onderzoekt hoe vertelstrategieën de lezer zodanig manipuleren dat die een personage als onsympathiek interpreteert.

In hedendaagse Engelstalige literatuur geschreven door vrouwen is er een toevloed van complexe, “onsympathieke” vrouwelijke protagonisten. Dit geeft aanleiding tot twee discoursen: één over het genre dat deze romans tot stand hebben gebracht, namelijk “millennial fiction”, en een ander over het feministische gedachtegoed dat zij weergeven, het zogenaamde dissociative feminism. In deze discoursen wordt beweerd dat de hoofdpersonages onverantwoord passief zijn, wat schade brengt aan de feministische beweging. Deze thesis onderzoekt deze discoursen en toont door middel van de analyse van vier hedendaagse romans – Sally Rooney’s Conversations with Friends (2017), Ottessa Moshfegh’s My Year of Rest and Relaxation (2018), Eliza Clark’s Boy Parts (2020), en Lisa Taddeo’s Animal (2021) – aan dat de hoofdpersonages wel degelijk redenen hebben voor hun nihilistische houding en niet passief zijn, maar handelen met agency. Bovendien bevatten de romans een feministisch perspectief aangezien ze normatieve vrouwelijkheid uitdagen, de vrouwelijke ervaring belichten, en taboeonderwerpen over vrouwelijkheid aansnijden.

De experimentele taal “Rotten Engels” die Ken Saro-Wiwa creëert in zijn veelgeprezen anti-oorlogsroman 'Sozaboy' is een bijzonder effectief middel om het trauma van oorlog en de ecologische impact van oorlog weer te geven.

Diversiteit is een belangrijk onderdeel van hedendaags onderwijs. Deze scriptie bespreekt de mogelijkheid om literatuur binnen de Engelse taalles te gebruiken om begrip aan te moedigen voor mensen met beperkingen.

Dit is een literatuurwetenschappelijke scriptie over het Boeddhstisch, affectief en ecologisch denken in twee hedendaagse Amerikaanse romans. Als resultaat stelde ik vast dat deze twee romans die op het alledaags leven in het Anthropoceen focussen de verbondenheid tussen de verschillende levenssoorten vaak centraal stellen. Hieruit volgt dat zij onze geschiedenis anders bekijken en uit die verbondenheid ook hoop putten voor onze toekomst en een denkkader vinden om te leren omgaan met hun eigen angsten en zorgen over een klimaatveranderde toekomst.

Deze thesis analyseert de manier waarop het veiligheidsdiscours in duikbootromans verbeeld wordt. Daarbij wordt enerzijds gekeken naar hoe de bekendste roman uit het genre als metaforische spiegel van een onveilige maatschappij geldt. Anderzijds wordt onderzocht hoe hedendaagse duikbootromans resoneren met de door Zygmunt Bauman beschreven veiligheidsparadox.

Het figuur van Hendrik Conscience en het leven van Vlamingen in de negentiende eeuw op basis van het Italiaanse boek Vita domestica dei fiamminghi descritta in tre racconti da Enrico Conscience van de Italiaanse letterkundige Tommaso Gar.

Deze thesis heeft het werk van de experimentele auteur Kathy Acker als onderwerp. Meer specifiek wordt er bekeken op welke manier gender en seksualiteit beleefd worden in de stad in haar teksten.

In deze scriptie worden twee vrouwelijke auteurs, Mary Wollstonecraft en Germaine de Staël, met elkaar vergeleken tegen de achtergrond van de Franse Revolutie. Deze thesis heeft onderzoek gedaan naar de verschillende manieren waarop Staël en Wollstonecraft de Franse Revolutie voorstelden in hun werk om hun feministische opvattingen kracht bij te zetten. Daarnaast werd ook onderzocht op welke manier deze vrouwelijke auteurs zichzelf voorstelden in hun werk om hun lezers te overtuigen van de noodzaak van een grotere gelijkheid tussen man en vrouw.

Deze masterproef presenteert een narratologische analyse van de Middelnederlandse Arturroman Die Riddere metter Mouwen vanuit het fictional minds perspectief (Alan Palmer, 2004).

Alvorens tot de uitwerking van lesmateriaal te komen, onderzochten we hoe Nederlandstalige migrantenliteratuur al dan niet werd geïntegreerd in de huidige methodes Nederlands voor de tweede graad aso. Daar ontdekten we heel wat hiaten. Om deze hiaten op te vullen, ontwikkelden we NEMI, een kant-en-klaar lessenpakket dat bestaat uit zes modules, om in te spelen op de vernieuwde eindtermen waarbij cultureel bewustzijn een streefdoel wordt binnen elk vak. NEMI staat dan ook voor Nederlandstalige migrantenliteratuur, literatuur geschreven door geïmmigreerde auteurs in het Nederlands. Vaak verwerven de schrijvers enkele autobiografische elementen in hun verhalen, zoals bij de romans van Kader Abdolah, Murat Isik ... Ook de poëzie van Radna Fabias of Barney Agerbeek kan tot migrantenliteratuur worden gerekend. Aan de hand van deze literatuur pogen we cultureel bewustzijn te stimuleren, waarbij we toespitsten op onderwerpen die vaak uit de weg worden gegan, denkend aan racisme, vooroordelen, integratie ... Zo hopen we via onderwijs de deur naar een interculturele maatschappij reeds op een kier te kunnen zetten.

In "The Tidal Zone" van Sarah Moss en "The Bradshaw Variations" van Rachel Cusk wordt de traditionele rollenverdeling omgedraaid: de vrouw gaat werken, terwijl de man voor het huishouden en de kinderen zorgt. Hoe wordt hiermee omgegaan?

Pseudovertaling, dat gewoonlijk wordt gedefinieerd als een tekst die valselijk wordt gepresenteerd als een vertaling uit een andere taal door zijn auteur en die daarbij de identiteit van vertaler aanneemt, plaatst met deze mystificatie niet alleen onderzoekers maar ook vertalers die met dit type tekst wordt geconfronteerd voor belangrijke uitdagingen. Nadat we de aan pseudovertaling gelieerde elementen hebben geïdentificeerd in de detectiveroman 'Elles se rendent pas compte' van Boris Vian, die vertaalproblemen op lexicaal en macrotekstueel nuveau kunnen opleveren in de narratieve tekst en paratekst, stellen we vervolgens vertaalstrategieën voor die tot doel hebben om de misleidende effecten te reproduceren zoals de auteur van deze pseudovertaling ze oorspronkelijk voor ogen had. Deze strategieën kunnen de toekomstige taak van vertalers vergemakkelijken die in de toekomst met dit soort teksten te maken krijgen.

In deze thesis onderzoek ik de voorlaatste roman van Britse schrijfster Mary Shelley en diens onderliggende kritiek op negentiende eeuwse genderrollen en -relaties, en de maatschappelijke positie van de vrouw.

De thesis onderzoekt representaties van helden in de spionageromans van John Buchan geschreven tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het doel is om de romantische ideologie eronder bloot te leggen en te onderzoeken hoe die de barre oorlog overleefde.

In deze scriptie wordt onderzocht hoe de stedelijke ruimte wordt weergegeven in de Italo-Somalische migrantenliteratuur, met behulp van het 'geocriticism' zoals beschreven door Robert Tally. De kritische blik van de personages op het stedelijke landschap in Italië wordt geanalyseerd en er wordt nagegaan welke persoonlijke betekenis ze geven aan hun traject en aan de ruimtelijke dimensie.

De scriptie onderzoekt de voorstelling van vleesconsumptie en vegetarisme in de hedendaagse Franse literatuur (aangevuld met voorbeelden uit de Engelstalige literatuur.

Deze scriptie analyseert twee novelles van de Nederlandse auteur Hafid Bouazza vanuit de thematiek van lichamelijkheid.

Deze scriptie bespreekt experimentele strategieën in hedendaagse Ierse fictie en meer bepaald in drie romans van Sara Baume, Eimear McBride en Claire-Louise Bennett. Het analyseert in hoeverre de auteurs modernistische, postmodernistische dan wel hedendaagse technieken aanwenden en voor welke doeleinden ze de literaire experimenten inzetten.

Algemeen (secundaire literatuur) wordt er gekeken naar het nationalistisch gebruik van Caesars 'De Bello Gallico'. De eigen bijdrage ligt in het zoeken naar sporen van dergelijke patriottische opeisingen van de antieke verhaalstof bij humanistische en vroegmoderne commentatoren (primair bronnenmateriaal).

In deze masterproef werd een onderzoek verricht naar de aanwezigheid van intermediale verwijzingen naar muziek, tekst en beeld in 'Als op de eerste dag' (2001) en 'Oorlog en terpentijn' (2013) van Stefan Hertmans. Door de gekozen romans in een multidimensionale kunst- en cultuurhistorische context in te bedden, trachtte Sofia De Geest tot een beter inzicht te komen in Hertmans’ poëticaal universum. De intermediale studie was het eerste onderzoek in zijn soort binnen het oeuvre van de auteur.

In deze scriptie worden enkele passages uit de Duitse debuutroman 'Hool' van Philipp Winkler naar het Nederlands vertaald. Daarbij wordt vooral aandacht besteed aan het specifieke taalgebruik, zoals jongerentaal, spreektaal en regionale taal.

Deze scriptie exploreert de mythevorming van Adamastor en zijn racistische achtergrond. Daarna wordt onderzocht hoe Zuid-Afrikaanse auteurs deze figuur heroveren en opnieuw introduceren in de literatuur van de twintigste en eenentwintigste eeuw. De hoofdvraag is of deze figuur hierdoor een veranderende ideologische invulling krijgt.