Claus en Gezelle doen het niet meer
De maatschappij verandert. Natiegrenzen vervagen en de nieuwe standaard is kosmopolitisch. In het nieuwe globale verhaal is het literatuuronderwijs niet gespaard gebleven. De masterthesis ‘Evolutie van Literair Canon: 1973-2013’ van de vakgroep Sociologie van de Universiteit Gent, beschrijft aan de hand van 40 jaar tekstboeken hoe inclusie de norm wordt. Waar men in de jaren ’70 de voorkeur gaf aan Nederlandse, mannelijke, reeds overleden auteurs, zien we in het heden, onder invloed van feminisme en migratie, een veel diverser cultuuraanbod overgedragen aan onze kinderen. Het klassieke verhaal van een elite die via het onderwijs bekend gemaakt wordt met elitaire cultuur wankelt daarmee op zijn voetstuk. Literatuur moet trendy zijn. Meertalig. Actueel. Relevant voor de leefwereld van de studenten.
Het schetst een beeld van hoe de maatschappij nieuwe normen wilt overdragen. Normen die morgen relevanter zullen zijn dan vandaag. Het conservatief traditionalisme is uit de mode. Stationsroenans worden niet meer geweerd uit het curriculum maar wordt aangemoedigd. Studenten krijgen de kans te ontdekken hoe dun de grens is tussen de vermeende ‘echte literatuur’ en wat soms pejoratief ‘triviaalliteratuur’ wordt genoemd. Naast het feit dat Kunst met de grote K uit de genade valt, zien we ook dat het gelijkheidsideaal, dat verder gaat dan het economische, zich ook manifesteert in het onderwijs. Het literatuuronderwijs plaveit zo de weg naar morgen, waar tolerantie en diversiteit essentiële vaardigheden worden.
