Scriptiebank overzicht

In haar eerste negen verhalen wil ze de lezer meelokken naar haar manier om zichzelf te ontdekken. Het is een aftasten tussen “observatie, gevoelens, oogopslag, zachtheid, warmte…….”. Tot men bij het tiende verhaal komt, waar zij haar harmonie bereikt heeft. Want tien staat voor een moment van zelfbeschikking in haar kunst carriere.1
Het doel is dat de lezer een indirecte relatie aangaat met deze werelden, waarin men geconfronteerd wordt met de gedachten die zij in elkaar weeft zonder kant-en-klare oplossingen te bieden.
Kan harmonie lichte of zware spanning dragen?
Kan ik een grens trekken tussen stille en luidruchtige harmonie?
Kan ik een grens trekken tussen harmonie of het wennen aan zaken die we het meest afwijzen.
Zoeken we naar harmonie alsof we een oplossing vinden voor alle tegenstellingen, zoals in het vinden van troost als een veilige haven met een gevoel van thuiskomen?

Deze thesis gaat op zoek naar de intersectionele strijd van vrouwelijke diaspora activisten. Het gaat om een vergelijkende case-study tussen de Sahrawi die in Spanje wonen en Koerden die deel uitmaken van de diaspora in België. Dit onderzoek wil een bijdrage leveren aan studies over bewegingen in de derde wereld, diaspora en sociale bewegingen en transnationaal feminisme.

Analyse van het discours in de Belgische pers tussen 1885 en 1914 over de aanwezigheid van Congolese 'petits boys' in België.

In a highly unequal society, many young Brazilians suffer oppression based on their class, race, gender, sexual orientation and religion. In the transition to adulthood, a period that is already marked by important changes, this brings along specific needs that need to be met. This research answers how ICBIE, a cultural centre in Salvador da Bahia, tries to meet those needs by providing a
space for young people to participate in activities and volunteer. Young adults from the region and volunteers of ICBIE have participated in a survey and in-depth interviews to find the answer to the central question of this thesis:
“How does volunteering at ICBIE contribute to the personal and professional development of young adults living on the Itapagipe Peninsula of Salvador, Bahia?”. Their answers, insights and stories were complemented by observations and were compared with, and analyzed through the lens of
national data and concepts from Robert Havighurst, Social Justice Theory and Anti-Oppressive Practises. The results show that young adults face a multitude of obstacles, mostly related to oppressive practises. Classism is the form of
oppression that stood out, connecting almost all of the respondents. And while ICBIE can’t directly change the root of these oppressive practises, it mitigates the harmful effects caused by them, by creating a place where volunteers can
learn, take up responsibility, open their view on the world, create meaningful bonds, feel safe and loved, and cultivate hope and resilience for the future.

Digitalisering en dekolonisering lijken op het eerste gezicht met elkaar in lijn te liggen als innovatieve en inclusieve (r)evoluties. Onderliggend blijkt dat echter niet het geval, wat nadelig werkt voor landen ten zuiden van de Sahara en mensen van Afrikaanse afkomst in de diaspora. Een interdisciplinaire analyse en discussie geven inzicht en overzicht in de situatie vandaag en een constructief kader voor de toekomst.

Het migratiedebat verhit in West-Europa sinds de laatste decennia van de twintigste eeuw de gemoederen. Het debat is vooral gericht op instroom en integratie. Daarbij is emigratie een onderbelicht aspect. Zo is er weinig onderzoek gedaan naar de remigratie van migranten naar het land van herkomst.

Bij remigratie is het opleidingsniveau een relevante factor. Anders dan soms vermoed wordt, zijn het niet kansarme, laaggeschoolde jongeren die remigreren, maar eerder hoogopgeleide jonge migranten. Omdat net zij in Turkije een gedegen opleiding, meertaligheid en nuttige beroepservaring kunnen inbrengen als troef op de arbeidsmarkt.

Deze hoogopgeleiden ervaren in West-Europa beperkte vooruitzichten op zowel sociaal, persoonlijk als professioneel gebied. Hoogopgeleiden met Turkse roots hebben het gevoel dat zij in Turkije hun kansen beter kunnen benutten en zijn daardoor eerder geneigd te vertrekken.

Daarnaast wijzen onderzoekers erop dat de uitstroom van jonge hoogopgeleiden in tijden van vergrijzing en de daarmee samenhangende schaarstes op de arbeidsmarkt, nadelig kan zijn voor West-Europese economieën. Het vertrek van hoogopgeleide Turken is een ‘braindrain’ en een ‘verlies van menselijk kapitaal’. Dit veroorzaakt een onevenwicht tussen hoog- en laagopgeleiden migranten in Europa.

Wat opvalt is dat ondanks hun studies en diploma, deze hoogopgeleiden geconfronteerd worden met discriminatie op de arbeidsmarkt. Deze pessimistische toekomstperspectieven in Belgie voeden de drang tot remigratie. Etnische minderheden scoren beduident lager op vlak van jobtevredenheid. Volgens Vandevenne & Lenaers (2007) geeft ongeveer 64% van de hoogopgeleide etnische minderheden in Vlaanderen aan minder kans te hebben om door te stromen naar hogere functies en 61% meent zich door zijn afkomst extra te moeten bewijzen.

Hierbij komen we tot de integratieparadox die als een pushfactor meespeelt voor remigratie: hoogopgeleide Belgische Turken komen meer in aanraking met autochtonen, waardoor ze hun eigen posities op de arbeidsmarkt vergelijken en bijgevolg een ‘relatieve deprivatie’ ervaren waardoor hun eigen jobtevredenheid afneemt. Deze hooggeschoolden met een migratieachtergrond hebben immers vaak een baan onder hun opleidingsniveau, ervaren meer moeite om werk te vinden en krijgen minder promotiekansen. Hoogopgeleide en ondernemende migranten ervaren deze discriminatie intenser en zijn daarom sterker geneigd om elders het geluk te zoeken.

Bovendien hebben deze hoogopgeleiden de perceptie, met hun verworven competenties, betere jobkansen en doorgroeimogelijkheden te kunnen krijgen in Turkije. Vrouwen bevinden zich in een extra benadeelde positie doordat ze dubbel gediscrimineerd worden: naast het behoren tot een etnische minderheid, behoren ze ook tot de symbolische minderheid op vlak van gender. Hierdoor zou de wil om te migreren bij vrouwen eveneens hoger liggen, in de hoop op een gunstiger positie in het land van herkomst.

Uit resultaten van het onderzoek dat uitgevoerd werd bij kandidaat remigranten in België en effectieve remigranten in Turkije is er een duidelijke discrepantie te vinden in hun motivaties. Uit het onderzoek blijkt dat de economische factoren minder belangrijk geacht worden als drijfveer bij de hoogopgeleide aspirant-remigranten dan bij de effectieve remigranten, omdat ze min of meer tevreden zijn met hun huidige arbeidsmarktpositie in België. Bij aspirant-remigranten draait het vooral rond maatschappelijke beweegredenen. Ten eerste zijn er gevoelens van frustratie doordat de participanten zich aanvankelijk als deel van de Belgische samenleving beschouwen, maar anderzijds continu geconfronteerd worden met hun ‘anders’ zijn en steeds het gevoel kregen niet volledig aanvaard te worden als deel van de Belgische samenleving. De negatieve beeldvorming over etnische minderheden en moslims in de media lijkt hierin een katalysator te zijn.

Een tweede, opvallend resultaat, is dat de angst voor assimilatiedruk en het risico op verlies van de Turkse cultuur bij hun kinderen een veel gebruikt argument vormt om te overwegen om naar Turkije te verhuizen.

Het ervaren van een identiteitsconflict maakt de aantrekkingskracht van Turkije als toevluchtsoord bovendien groter. Remigratie biedt de mogelijkheid om voortaan tot de meerderheid te behoren. Door remigratie heft de remigrant zijn minderheidsstatus op.

Asprianten blijven in België tot zich een krachtige combinatie van negatieve en positieve acute gebeurtenissen voordoet die een kentering in hun leven te weeg brengt. Acute pushfactoren zoals ontslag, gemiste promotiekansen of een relatiebreuk stimuleren de aspirant-remigrant om de remigratiewens om te zetten in concrete plannen. Van zodra acute pullfactoren zich aandienen, zoals een aantrekkelijke werkaanbieding of een huwelijk, wordt het voornemen waargemaakt.

Bij de effectieve regimgranten zien we wel jobgerelateerde motieven zoals de ongunstige posities op de Belgische arbeidsmarkt en de ruimere carrièremogelijkheden in het land van origine. Het was voor hen niet evident om een job te vinden op het niveau van hun behaalde diploma, en ze maakten zich zorgen over hun loopbaanperspectieven. Daarenboven uiten deze hoogopgeleide participanten die op de sociale ladder willen opklimmen een gevoel van onbehagen. Vandaar dat deze groep zich niet langer uitsluitend op de Belgische arbeidsmarkt focuste en na ontslag of gefnuikte carrièrekansen tot het besef kwam dat ze beschikt over een alternatief, namelijk de arbeidsmarkt in Turkije. Na het maken van een kostenbatenanalyse verkoos deze groep te verhuizen naar Turkije, omdat zij daar een beter perspectief op werk en carrière zage. Een aantrekkelijke jobaanbieding in Turkije zorgde er uiteindelijk voor dat men daadwerkelijk de stap onderneemt.

In deze scriptie wordt onderzocht hoe de stedelijke ruimte wordt weergegeven in de Italo-Somalische migrantenliteratuur, met behulp van het 'geocriticism' zoals beschreven door Robert Tally. De kritische blik van de personages op het stedelijke landschap in Italië wordt geanalyseerd en er wordt nagegaan welke persoonlijke betekenis ze geven aan hun traject en aan de ruimtelijke dimensie.

De onzichtbare architectuur van de Afrikaanse kerken in GentLuchthavens en treinstations, detentiekampen en asielcentra, grensposten en -muren, maar ook fenomenen als 'de sociale mix' en 'gentrificatie': ze illustreren dat architectuur, stedenbouw en planning voor – of vaak eerder tegen – de migrant vrij aanwijsbaar is. Moeilijker is om die migrant als actor te beschouwen in architecturale en stedenbouwkundige activiteiten.

De Vlaamse diasporasamenleving zorgt ervoor dat er niet enkel aandacht is voor het televisiegebruik van autochtonen, maar ook voor dat van etnische minderheden. Vooral diasporajongeren bevinden zich in een moeilijke positie, aangezien ze tussen twee culturen balanceren. Ook in bestaand kwantitatief media-onderzoek wordt nadruk gelegd op het dichotome televisiegebruik van etnische minderheden.In dit onderzoek stappen wij af van die dichotomie en trachten wij het televisiegedrag van diasporajongeren te onderzoeken zonder de individuele situatie van elke jongere uit het oog te verliezen.

 Tussen de vakjesBeeld je een wetenschapper in. Behalve zijn witte jas en manische blik is er nog iets wat meteen opvalt aan de stereotiepe onderzoeker: binnen zijn eigen domein is hij doordrongen van kennis en bezeten door de wens om meer te weten. Maar stel een bioloog een vraag over geschiedenis, of een geschiedkundige over sport, en ze kijken je aan alsof je van een andere planeet komt. Er zit een kern van waarheid in dat stereotype, en het lijkt niet er niet op dat daar binnenkort verandering in zal komen.

 
Jood, ultraorthodox en … antizionist
Joden staan wereldwijd bekend als een samenhangend volk met een onvoorwaardelijke liefde voor Israël, toch bestaan er verschillende strekkingen binnen hun geloof die het niet altijd met mekaar eens zijn. Zo is er Neturei Karta, een extreem religieuze tak die tegen de staat Israël is en ijvert voor een Palestijnse overname. Iets wat hen zeker niet in dank wordt afgenomen door hun geloofsgenoten.
In Antwerpen ontmoet ik de gerespecteerde rabbijn Ahron Cohen uit het Engelse Manchester.

Oorlog en vrede in Sri Lanka: spoilers balanceren op de rand


Mei 2009, gruwelijke beelden van wanhopige vluchtelingen en intens geweld in Sri Lanka teisteren onze televisiejournaals. De kleine landtong waar de Tamil Tijgers (voluit Liberation Tigers of Tamil Eelam of afgekort LTTE) zich verschansen, kreunt onder de mortieraanvallen. Hun territorium wordt kleiner met de minuut. De Tijgers trachten nog terug te klauwen, maar het leger van de Sri Lankaanse overheid bombardeert de verzetsstrijders finaal de vernietiging tegemoet.

 
“Een volk zonder poëzie is een overwonnen volk”

 
In mei 2008 'vierden' de Palestijnen en Israëli's de zestigste verjaardag van hun uiterst ingewikkelde en schijnbaar onoplosbare conflict. De voortdurende wederzijdse aanslagen en regelmatig doodlopende onderhandelingen worden bijna oud nieuws voor de doorsnee Europese krantenlezer of televisiekijker. Het is maar al te gemakkelijk om het menselijk lijden achter de nieuwsberichten uit het oog te verliezen.

 
Dikomitis Elena
 
 
‘We Don’t Cut European Hair’: klein Afrika in Gent? [1]
 
Iedereen kent de Sleepstraat als de Turkse buurt in Gent. Is er zoiets als ‘klein Afrika’ in Gent? Ik ging op onderzoek in de omgeving van het Gentse Dampoortstation tussen de Afroshops, Afrikaanse kapsalons, Afrikaanse vzw’s en vooral tussen de talrijke Afrikanen. Ik stelde de vraag ‘bestaat er een exclusief Afrikaans netwerk in Gent’ aan de Gentse Afrikanen.
 
Leden van diaspora gemeenschappen, zoals mijn gesprekspartners, bevinden zich op het kruispunt van heel wat verschillende identiteiten.

‘We Don’t Cut European Hair’: klein Afrika in Gent? 

Iedereen kent de Sleepstraat als de Turkse buurt in Gent. Is er zoiets als ‘klein Afrika’ in Gent? Ik ging op onderzoek in de omgeving van het Gentse Dampoortstation tussen de Afroshops, Afrikaanse kapsalons, Afrikaanse vzw’s en vooral tussen de talrijke Afrikanen. Ik stelde de vraag ‘bestaat er een exclusief Afrikaans netwerk in Gent’ aan de Gentse Afrikanen.

Leden van diaspora gemeenschappen, zoals mijn gesprekspartners, bevinden zich op het kruispunt van heel wat verschillende identiteiten.

De Palestijnse burgers van Israël, in een etno-regionalistisch kader
 
Een van de eerste dodelijke conflicten tijdens het proces van de Israëlische terugtrekking uit de Gazastrook deze zomer vond plaats tussen Israëli’s onderling, namelijk tussen een joods-Israëlische kolonist uit de Westbank en een groep Arabisch-Israëlische buspassagiers in de Arabische stad Shafa`amr. Eden Natan-Zada schoot op de passagiers en doodde vier van hen, hij werd vervolgens overmeesterd en gedood door andere Arabische inzittenden.

Een nieuwe Afrikaanse dans
 
Afrika danst, Afrikanen dansen. Een oeroud cliché. Maar dansen ze enkel en alleen hun traditioneel repertoire? Heeft mondialisering dan geen impact gehad op hun danskunsten? Afrikaanse dans goes contemporary ! Hoort u het ook in Keulen donderen?
 
Artiesten uit Afrika worden nog steeds te vaak het imago van authentieke traditie, zoetzuur exotisme en een tikkeltje primitiviteit aangesmeerd: dansers met naakte torso opgesmukt met pluimen, armbanden, kaurischelpen, maskers en amuletten, begeleid op de eeuwig roffelende tamtam.

Over opoffering, idealisme en vechtlust: de nieuwe schrijvers van Tsjaad.
 
Tropenzon, licht bewolkte hemel. De lucht trilt van de hitte. Het asfalt (in deze contreien een schaarse substantie) schroeit mijn schoenzolen. Het genadeloze zonlicht kleurt vuilgeel door de immense hoeveelheid Sahara die zich in de atmosfeer bevindt. Dat kleine gebouw daar in de verte, is dàt de nationale luchthaven? Tsjaad. De meeste mensen fronsen het voorhoofd om vervolgens verbijsterd “wààr?” te vragen.