Deze scriptie gaat over de invloed van historische trots en retrospectie ten aanzien van de hedendaagse mentaliteit inzake cultuur en politiek.

De scriptie gaat in op de evolutie van de Belgische knecht van Sinterklaas. De Belgische Zwarte Piet kwam anders tot stand dan de Nederlandse. Bovendien geeft de scriptie inzichten in de weergave en toenemende racialisering van Zwarte Piet.

Een nieuw iconoclasme doet zijn intrede. Als zelfverklaarde mijlpalen in de geschiedenis en de
publieke ruimte worden symbolen van een geromantiseerde en eurocentrische visie op het
koloniaal verleden steeds meer onderhevig aan aantasting, bevraging en verwijdering. Als het
ware houden deze controversiële objecten een spiegel voor de ogen van de dagelijkse slenteraar.
In dit onderzoek is er gepoogd antwoord te krijgen op de hedendaagse relevantie van koloniale
monumenten in de openbare ruimte. Als centraal voorbeeld voor deze intentionele
memorerende monumenten worden de beeltenissen van Leopold II onder de loep genomen.
Hoewel deze objecten het tegenovergestelde van dekolonisatie symboliseren vormt deze
verhandeling geen betoog voor de aantasting of verwijdering van dergelijke monumenten.
Integendeel, het beheer en behoud van dergelijke monumenten in functie van
demonumentalisering en remythologisering geniet de voorkeur. Door herdefiniëring wordt
getracht een gemeenschappelijk koloniaal erfgoed en verleden na te streven.
De controversiële objecten omvatten, als voorbeelden van traditionele canonieke kunst, actuele
problematiek en hedendaagse relevantie. Als communicatiemiddel en metonymie van protest
stelt het koloniaal monument zichzelf aan de kaak. Dusdanig capteert het, als geval van
hedendaagse kunst, twee tegengestelde waarheden. Het object zelf als monument en pure vorm
van kolonialisme en het subject als strijd om de zuivere waarheid tussen de onderdrukker en de
onderdrukte. In dit onderzoek wordt getracht na te gaan of deze tegenstrijdige uitingen elkaar
in het object kunnen opheffen. Hierbij wordt een onderscheid gemaakt tussen twee
verschijningen die de standbeelden van Leopold II aannemen. Met name dat van een
intentioneel memorerend monument en dat van een koloniaal monument als readymade. Deze
nemen respectievelijk een amplische en een ciselante of beitelende fase aan.
De toestand van de mens verpersoonlijkt zich in het koloniaal monument als ongehoorzame
readymade. Het ziet zichzelf vervat in de terugkerende object-subject dialectiek die het beleeft.
De conclusie is dat de classificatie en criteria van een readymade ondersteuning biedt voor de
uitlijning van de maatschappelijke en politieke dilemma’s die de objecten meedragen. De inzet
is nog steeds de macht over tijd en ruimte. Het biedt een alternatieve werkwijze voor de
spektakeldemocratie waarin politiekers voor figuranten spelen en politieke correctheid als
illusie voor gelijkheid wordt gehanteerd. Als tweede verschijning nemen kunstenaars in dit
schouwtoneel de rol van burger-betoger op. Doormiddel van additivisme wordt er gemedieerd
tussen de verschillende actoren. Dit moet voldoen aan het erfgoedbeleid maar mag niet meer
als crimineel worden aanzien.

Een spook teistert onze contreien, een spook genaamd 'cultuurmarxisme'. Dit is een poging om het spook te vatten door een wordingsgeschiedenis van het 'cultuurmarxisme' te presenteren. De geschiedenis begint bij het judeobolsjewisme gaat over op de Duitse nationaalsocialisten, de Koude Oorlog tot en met de hedendaagse opkomst een nieuw rechtse internationale beweging.

Dit onderzoek bekijkt op welke manier vrouwen worden gerepresenteerd televisieseries over de Eerste Wereldoorlog. De verandering in de weergave van femininity zorgt voor een tweestrijd in historische dramareeksen. De combinatie van het historisch correcte en het postfeministisch karakter dat veel series hebben, is de kern van dit onderzoek.

In de Verenigde Staten woedt reeds decennialang een discussie rond de omstreden term "nigga". Nu die ook opduikt in Vlaamse jongerentaal, onderzoekt deze thesis hoe Vlaamse jongeren tegenover het gebruik van deze term staan en of ze hem zelf gebruiken.

'De Fransen zijn niet vergeten dat Rousseau zich aftrok'Op zoek gaan naar een hedendaags scriptie-onderwerp en uitkomen bij achttiende-eeuwse filosofie? Het kan. Karolien Michiels is net afgestudeerd aan het departement Vertalers en Tolken van Artesis Hogeschool. Voor haar scriptie deed ze onderzoek naar Franse politieke filosofen uit de 18e eeuw.Het onderwerp was haar op het lijf geschreven. Karolien studeerde in 2010 immers al af in de Politieke Wetenschappen. Twee jaar lang had ze de studies gecombineerd. ‘Politiek is fascinerend,’ zegt ze daarover.

 Marina Verhoeven Rare jongens, die Lappen! Maar lang niet zo raar als die Fransen　In de zomer van 1681 reist Jean-François Regnard, een jonge, welgestelde Fransman, naar Lapland en hij laat ons een verslag na van die reis. Daarin beschrijft hij het land en vooral de cultuur van zijn bewoners, de Samen. Het is grof, het is racistisch, het druist volledig in tegen de politieke correctheid die vandaag het debat over multiculturaliteit beheerst.

 
Het taalbeleid in de Nederlandse media: Analyse van het huidige taalbeleid van de
grootste Nederlandse kranten, en een vergelijking met de Belgische dagbladen.
 
Auteur: Els Belsack
Universiteit: Vrije Universiteit Brussel
Promotor: Prof. Dr. Wim Vandenbussche
Copromotor: Prof. Dr. Piet Van de Craen
Academiejaar: 2007-2008
 
Over het taalbeleid in de Nederlandstalige geschreven pers bestaan de dag van vandaag nauwelijks studies.

Allochtoon staat tot criminaliteit zoals Vlaming staat tot baksteen?Van realistisch nieuws tot nieuws als de realiteit U hebt niks tegen vreemdelingen. Ook niet tegen allochtonen, asielzoekers of genaturaliseerde Belgen. Maar wat is dat toch met al die kutmarokkaantjes, brutale Oost-Europeanen en herrieschoppende moslims waar u iedere dag over hoort in de media? Zijn ze echt zo agressief of vertekenen de media ons beeld van de werkelijkheid? Wees gerust, u bent geen racist.

Perceptie in de internationale politiek


Tijdens de presidentsverkiezingen van 1992 uitte Bill Clinton sterke kritiek op het beleid van Bush Sr. omtrent de Bosnische crisis. Clinton wou sterkere en duidelijkere acties, waaronder het gebruik van luchtaanvallen, om de Serviërs te straffen voor hun agressie. Eens verkozen tot president was hij echter weinig betrokken in het conflict en kenmerkte zijn 'vernieuwend' VS-beleid in Bosnië zich door een sterke besluiteloosheid.