Deze masterproef wil nagaan hoe voorzetselconstituenten (VzC’s) van plaats, tijd en wijze met elkaar interageren wanneer ze verschillende lengtes aannemen. Hoe gaan schrijvers om met de verschillende woordvolgordeprincipes? Beperken ze bijvoorbeeld de lengte van het middenveld als het achterveld (bijna) leeg is? Zo zouden ze immers het evenwicht in de zin kunnen herstellen, waardoor ook de boodschap van de zin makkelijker begrepen kan worden.

In deze scriptie wordt het effect van lessen woordvolgorde gecombineerd met beweging onderzocht. Twee OKAN-klassen kregen een traditionele les over Nederlandse woordvolgorde in het klaslokaal en twee lessen Nederlandse woordvolgorde met beweging in de turnzaal, telkens gevolgd door een vragenlijst en een kennistest over woordvolgorde. De resultaten geven aan dat er een mogelijke leerwinst schuilt in gecombineerde lessen met beweging, maar dat er verschillende voorwaarden aan verbonden zijn, die verder onderzoek vereisen.

In het Nederlands kan je als taalgebruiker kiezen hoe je je werkwoorden plaatst in een bijzin. Dit onderzoek ging na wat de voorkeur is bij kinderen uit de lagere school.