Het Vreemde en het Eigene, de Andere en het Ik vormen de spilfiguren van de interculturele spanning in de literaire vertaling, maar blijven tegelijkertijd té diffuus. Deze scriptie fourneert een preliminaire en non-exhaustieve categorisering van de verschillende types 'alteriteit' waarmee een vertaler in aanraking komt. Bovendien snijdt ze ook een pseudovertaling van Andreï Makine aan en tracht te verklaren hoe een dat tekstgenre niet alleen frauduleus is, maar ook intrinsiek vreemd aan zichzelf.

Hoe groot is groot? Groots zoals mieren een kruimel verplaatsen. Want wat voor hun groot is, is voor ons klein. Groot zoals een hond een tak verplaatst in zijn bek en wij luid applaudisseren omdat wij denken superieur te zijn. Benoembaarheid komt uit de lucht gevallen.
Het gaat over het alles en niets tegelijk. Over hetgeen wat als schilder bezighoudt en inspireert. Het kunnen woorden zijn, beelden die zich opdringen, teksten, gedichten…. gedachten. Het gaat om alles en niets zolang het de grens maar bereikt en overschrijdt.
Ik bewandel..........- de grens die geen grens meer is. Beeld en taal. Want zonder deze twee dingen kunnen wij taal geen beeld noemen en beeld geen taal. Ik merk dat alles verbonden is met elkaar. Het is aan mij om uit te zoeken hoe ik het verbind. Met een draadje zeer breekbaar. Zo cre er ik iets dat ik zelf kan schrijven. Misschien niet schilderen deze keer. Als jonge kunstenaar komt er van alles op je af, overspoeld door nieuwsgierigheid lijkt deze tekst een overrompeling aan woorden en gedachten. Die door jou maar ook door mij niet te vatten zijn. Geen pasklare antwoorden, maar wel pasklare vragen.
Gedachten die ik neerzet van tijd tot tijd. Het zijn de resultaten van gevoelsuitdrukkingen en waarnemingen die mij als persoon vormen. Die de kunst en mijn grenzen elke dag aftasten. Het gaat over wat ik zie en wat ik misschien niet zie...

Deze tekst geeft een beeld weer van wat een kunst allemaal teweegbrengt. Van de vrijheid die ik bezit op een kunstschool ergens te midden in Gent. Het zijn gedachten die in verschillende fictieve personen worden gebracht. Waarbij gedichten de kunst tussen de woorden weergeeft. Ik probeer te schilderen met woorden en te woorden met schilderen. Op een heel vrije manier heb ik deze scriptie verwerkt omdat de kunst toch een antwoord is op wat vrij zijn is? Het is een tekst waarbij de associaties die ik maak, opschrijf en je een blik in mijn wereld geef. Het gaat over iemand die een boek in de duinen leest aan zee. Ze komt op pagina 20. Na die bladzijde keert ze terug naar de zee. Is het soms te laat, om terug te keren naar de zee?
Het is voor mij een vertraagde manier van informatie verwerken. Door lijstjes te maken of dingen die ik opschrijf ga ik ze ook
niet vergeten.
De wezenlijke driehoek: Het kunstwerk de blik, het schrijven. Het gaat om het woord en om het beeld. Het is een dagdagelijks iets waar je genoegen uit haalt om te schrijven.
Soms wil je kunnen schrijven en dan lukt het zonder dat je het wist.

Melinda Nadj Abonji's roman "Tauben fliegen auf" (2010) vertelt het verhaal van de jonge migrante Ildikó Kocsis, die vier jaar na haar ouders met haar zus uit de Vojvodina naar Zwitserland emigreert. De tekst focust op het verlies van identiteit en het terugvinden ervan. Mijn thesis onderzoekt de samenhang tussen identiteit en taal. De wisselwerking tussen moedertaal, vreemde taal en andere vormen van communicatie staat daarbij centraal.

In de filosofie komen vaak thema's aan bod die uitgaan van een menselijke betrokkenheid: denk aan morele kwesties, rechtvaardigheid, vrijheid, pijn of liefde. Welke taal gebruikt de filosoof om het over deze thema's te hebben, en waarom is die gerechtvaardigd? Ik argumenteer dat er in de filosofie nood is aan een subtiele taal, een begrip dat ik ontleen aan Charles Taylor. Subtiele taal is de uitgelezen taal om vanuit een betrokken menselijk standpunt na te denken over wat voor begrippen als rechtvaardigheid, vrijheid, pijn of liefde voor de mens betekenen.