Traditioneel werden conflicten aangepakt binnen het kader van transitional justice. Dit kader richt zich op verzoening, vergoedingen voor slachtoffers en het versterken van democratie en de rechtsstaat. Aanvankelijk werden deze concepten bekeken vanuit een liberaal paradigma, maar door kritiek heeft transitional justice zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een meer holistische benadering. Waar eerder alleen aandacht werd besteed aan de symptomen van een conflict (direct geweld), richt transitional justice zich nu op onderliggende factoren van het conflict. Deze ontwikkeling werd vertaald naar het vredesakkoord van 2016 tussen de Colombiaanse regering en de FARC, dat tot doel had een decennialange oorlog te beëindigen. Het richtte zich op de structurele problemen die bijdroegen aan het conflict. Echter, dit vredesakkoord heeft niet zoveel succes behaald als gehoopt. In 2023 worstelt Colombia met veel geweld, waarbij de drugproductie haar hoogtepunt bereikt. De demobilisatie van de FARC heeft een vacuüm gecreëerd dat niet door de regering, maar door gewapende groeperingen is opgevuld. De oorzaak hiervan ligt deels in een gebrek aan uitvoering en staatsaanwezigheid in lokale gebieden, en deels in verzet tegen het vredesakkoord. Hoewel transitional justice ervan uitgaat dat post- conflictgebieden worden gekenmerkt door eenheid, stuitte de Colombiaanse regering op veel weerstand. Het conflict heeft scheidslijnen gecreëerd tussen de staat en gemeenschappen, evenals tussen burgers onderling. Dit, in combinatie met een gebrek aan staatsaanwezigheid en capaciteit, maakte het voor gewapende groeperingen gemakkelijk om controle te krijgen over achtergebleven gebieden. Een oplossing voor dit probleem kan liggen in het kader van transformative justice. Dit kader legt de nadruk op lokale inbreng en hulpbronnen, waarbij het proces belangrijker is dan de uitkomst, en het uitdagen van ongelijke machtsverhoudingen en uitsluitende structuren. Begrippen zoals empowerment, verzet en participatie van slachtoffers en gemeenschappen staan centraal in dit kader. Deze scriptie onderzoekt in hoeverre transformative justice kan bijdragen aan de benadering van het vredesakkoord ten aanzien van georganiseerde misdaad, zoals gekenmerkt door transitional justice. Er wordt een theoretische vergelijking gemaakt tussen transformative justice, transitional justice en het vredesakkoord.

Programma’s gericht op re-integratie van ex-strijders in de samenleving moeten zorgen voor rehabilitatie, participatie en vreedzame co-existentie. Dit onderzoek focust specifiek op de rol van onderwijsprogramma’s in de sociale re-integratie van de ex-strijders van FARC. In een kwalitatief onderzoek werden leerkrachten en FARC-strijders geïnterviewd die re-integratieprocessen doormaken in el Espacio Territorial de Capacitación y Reincorporación
(ETCR) Urias Rondón in het departement Meta, Colombia.

Herstel van het Colombiaans tropisch droogbos“Bossen vormen niet alleen een cruciaal deel van de oplossing voor het klimaatprobleem – ze leveren ook voordelen op voor alle leden van de samenleving.”      – Ban Ki-moon, Secretaris-Generaal VN (VN Klimaattop New York, 2014)Veel mensen hebben wel al eens een natuurdocumentaire over het Amazone tropisch regenwoud gezien en zouden geneigd zijn om hieraan te denken wanneer er over de wereldproblematiek rond bossen gedebatteerd wordt. Maar is dit wel het enige bedreigde tropische woud?

Duurzame vrede in Colombia? Niet zonder politieke druk vanuit het middenveld.Colombia is een middeninkomensland en de oudste en meest stabiele democratie in Latijns-Amerika, toch gaat Colombia al vijf decennia lang gebukt onder een gewapend conflict en zijn de sociale ongelijkheden schrijnend. Het conflict heeft vooral voor de burgerbevolking zijn tol geëist en heeft een immense impact op genderrelaties. Met de huidige vredesonderhandelingen tussen de overheid en de FARC ziet het ernaar uit dat politieke onderhandelingen voor het eerst de bovenhand zullen halen in Colombia.

Tienerzwangerschap in Colombia: een uitdaging voor gezin en samenleving!Momenteel woon ik twee jaar in Colombia en in die tijd heb ik de kans gekregen om verschillende reizen te maken naar diverse uithoeken van dit Zuid-Amerikaanse land. Steeds weer werd ik getroffen door de aanwezigheid van erg jonge moeders in het straatbeeld. Dit zag ik nadien bevestigd door harde cijfers uit de literatuur: in het jaar 2010 waren in Colombia 19,5 % van de meisjes tussen 15 en 19 jaar zwanger of reeds mama.Een kritisch onderzoek naar de problematiek rond tienerzwangerschap in dit land drong zich op.