Vertrekkende vanuit de observatie dat gendertransities in de sportwereld in de jaren 1930 een veelvuldig besproken en bekritiseerd thema waren in de Belgische pers, onderzoekt deze masterproef voor de periode 1930 tot 1940 vertogen omtrent trans- en intersekse atleten, zoals de Belgische wielrenner Willy De Bruyn, en de relevantie hiervan voor de vrouwensport.

Deze masterproef heeft geleid tot een gevalideerde en onderbouwde factorial survey naar situationele risicofactoren die aanzetten tot sport-gerelateerde matchfixing binnen het wielrennen in Vlaanderen. Ook is er een eigen definitie van matchfixing, een beschrijving van risicofactoren en een bespreking van de strafbaarstelling van matchfixing.

Belgische sportbonden weigerden voor een lange tijd om vrouwensport te erkennen. In 1950 mochten vrouwen voor het eerst officieel aan atletiek doen. Wielrennen kon pas in 1959 en voetbal in 1970. Op welke manier werden deze sporten georganiseerd? Wie waren de vrouwelijke pioniers in deze sporten en wat waren hun ervaringen met de sportbonden, feminisme, en de bredere samenleving?

In 1990 besloot de Internationale Wielerunie (UCI) vol in te zetten op de globalisering van de wielersport. Een beslissing die duidelijk effect had: topwedstrijden vinden tegenwoordig over de hele wereld plaats en het aantal verschillende nationaliteiten per wielerploeg was nog nooit zo groot. Het wielrennen is internationaler dan ooit, en daardoor waarschijnlijk ook meertaliger dan ooit. Hoe meertalig zijn professionele wielerploegen nu precies? En vooral: hoe gaan ze met taalverschillen in het team om?

In dit onderzoek probeerde ik in kaart te brengen wat jonge wielrenners denken over psychologische begeleiding. Daarnaast worden ook kort hun noden, behoeften en omgang met stressoren in kaart gebracht.

“Renner wordt je met vallen en opstaan”:        Valpartijen in eendagswedstrijden in het professionele wielrennenAstrid ButtiensHet is een koude zaterdagochtend aan het eind van februari… Het cross-seizoen is (bijna) voorbij en de kranten puilen uit van de bijlages met wielerkalenders, routebeschrijvingen en interviews met nieuwe en minder nieuwe wielervedettes. Het is weer zover; het is koers! Enkele maandagen later vullen diezelfde kranten hun pagina’s met foto’s, artikels en opiniestukken over de vele valpartijen die het afgelopen weekend geteld werden.

KNOKKEN VOOR EEN PLEKJE IN HET PROFPELOTON LEVEN ZONDER KOERS 
Het wielerseizoen van 2014 zit er bijna op. Op wielersites verschijnen heel wat transferberichten, maar niet alle renners kunnen rustig de winterperiode ingaan. Zo stonden vorig jaar in dezelfde periode ongeveer honderd renners op straat. Zes grote ploegen moesten toen door gebrek aan sponsorgeld stoppen. In het beste geval hebben die renners op de valreep nog een plaatsje kunnen bemachtigen, net als Maxime Vantomme, bij een minder bekende ploeg. Niet iedereen zag het zitten om op lager niveau rond te rijden.

In het spoor van de Vuelta“Life is like riding a bicycle…To keep your balance, you must keep moving” (Albert Einstein) Vakantie… dat is een vrijheid, een stevige fietstocht in een mooie omgeving, er even tussenuit met de makkers.Vakantie… dat is een wervelende stad, bruisende cultuur, een tikkeltje avontuur, een terrasje doen en lekker eten…Maar ach, mevrouw vindt het niet zo leuk dat meneer die enkele vakantiedagen die er nog resten met zijn vrienden doorbrengt.

De wielersport heeft, meer dan de meeste andere sporttakken, sinds zijn begindagen af te rekenen gekregen met kritiek die het oneerlijke karakter van de sport viseerde. In een beginstadium concentreerden deze kritische stemmen zich vooral op renners die delen van het parcours afsneden, de trein namen om sneller te zijn en andere ingenieuze manieren verzonnen om tot winnaar gekroond te worden. Sinds 1960 verlegde de focus van kritische commentaren zich echter naar de alomtegenwoordige aanwezigheid van dopinggebruik in de wielerwereld.