De professionalisering van toekomstige leerkrachten lager onderwijs met betrekking tot de sociale, emotionele en persoonlijke begeleiding en ondersteuning in de klas

Wat mogen we verwachten van onze toekomstige leerkrachten?

Jonge kinderen krijgen meer dan ooit te maken met echtscheidingen, eenzaamheid, een druk gevulde agenda, werkende ouders, een laag zelfbeeld,... De vraag van deze kinderen om hierin begeleid te worden is groter dan ooit. De leerkracht is vaak de eerste persoon die deze signalen kan opvangen en aanpakken omdat ze samen veel tijd doorbrengen op school. Maar willen en kunnen onze leerkrachten dat wel? En in hoeverre beïnvloedt de lerarenopleiding dit?

Katrien Hens stelde deze vraag in haar masterproef aan de opleiding ‘Opleidings- en onderwijswetenschappen’ aan de Universiteit Antwerpen.
 In deze studie ontdekte ze dat derdejaarsstudenten bachelor lager onderwijs het als hun taak zien om leerlingen sociaal en emotioneel te begeleiden. Toch staat het overbrengen van vakkennis nog altijd bovenaan hun takenlijstje. De meeste studenten voelen zich bekwaam om leerlingen met zorgvragen te begeleiden. Maar dit is niet zozeer het gevolg van wat ze in de opleiding meekrijgen, maar eerder van de stageschool waarin ze terecht komen. Studenten die door hun stageschool en stage-mentor onder de arm genomen worden in dit leerproces, hebben meer het gevoel dat ze kunnen omgaan met de verschillende zorgvragen.

Van onze leerkrachten mag verwacht worden dat ze meegaan met de maatschappelijke veranderingen. Zich nascholen is dan ook cruciaal om op de hoogte te blijven van wat er reilt en zeilt in deze maatschappij. Hoewel de noodzaak tot nascholing helemaal niet populair is onder de Vlaamse leerkrachten, geven de studenten aan dat ze zich wél willen blijven professionaliseren om een betere leerkracht te worden. Opvallend hierbij is dat de studenten die zich nu al bekwaam voelen om een goede sociale en emotionele begeleiding te bieden, zich eerder zullen gaan bijscholen eens ze in het werkveld staan. Dat klinkt logisch, want iets dat je goed kan, doe je liever en daarom besteed je er meer tijd aan.

Onze leerlingen staan er dus nog niet zo slecht voor. Maar de overheid moet wel blijven investeren in een goed zorgbeleid op alle scholen. Alleen op die manier kunnen leerkrachten én stagiaires leerlingen de begeleiding geven die ze nodig hebben. De lerarenopleiding moet dan weer op zijn beurt investeren in doordachte en aangepaste stages waar de sociale en emotionele begeleiding even veel aandacht krijgt. Tenslotte moet het volgen van nascholingen dringend aangemoedigd worden bij al onze (toekomstige) leerkrachten.