Fuck, ik ben eenzaam!

Achtergrond

De coronacrisis heeft de vrijheden van de Belgische jongeren sterk ingeperkt. Ook al is het duidelijk dat de genomen maatregelen essentieel zijn voor het bestrijden van het virus, toch is er een enorme impact op het mentale welzijn van deze jongeren en dit voornamelijk rond gevoelens  van  eenzaamheid.  Eenzaamheid is een subjectief gevoel van gemis, leegte en van niet-verbonden zijn. Het is het ervaren van een tekort in kwaliteit en/of kwantiteit van sociale relaties.  Eenzaamheid was echter reeds  lang  voor  het  ontstaan  van COVID-19 een zorgwekkend probleem bij jongeren. Het aanpakken van deze problematiek is dan ook van  groot  belang,  maar  niet  evident  door  o.a.  het  taboe  dat  rust  op  mentale problemen.  Met  dit  schrijven  wordt  getracht  te  sensibiliseren  en  te  verduidelijken  door  een antwoord te zoeken op volgende onderzoeksvraag: “Hoe kan de drempel voor het inschakelen van hulp bij jongeren met eenzaamheid verlaagd worden?”.

Methode

Om een antwoord te verkrijgen op de onderzoeksvraag is er in de literatuur gezocht naar wat eenzaamheid allemaal inhoudt, naar welke drempels er bestaan voor het inschakelen van hulp en welke interventies er effectief zijn. Daarnaast werd er naar de invloed van sociale media  gezocht.  In  het  totaal  werd  er  gebruik  gemaakt  van 69bronnen.  Deze  info  werd aangevuld  door  bevindingen  van  ervaringsdeskundigen  en  verschillende  experts  uit  het werkveld.  Tegelijkertijd  werd  een  theaterstuk  uitgewerkt  om  het  thema  aan  te  kaarten  bij studenten van het secundair en hoger onderwijs.

Resultaten

Er bestaan reeds initiatieven om de eerste stap naar hulp te vergemakkelijken. Rode Neuzen Dag, Awel en Tele onthaalzijn enkele voorbeelden. Om de problematiek onder de aandacht te brengen is er ook een speciale rol voor de sociale media weggelegd. Dit kan positieve  effecten  hebben  op  de  gevoelens  van  eenzaamheid omdat  het  voor  sommigen bijvoorbeeld makkelijker is om een berichtje te sturen naar iemand dan in ‘real life’ een gesprek te starten. Er zijn echter ook negatieve invloeden aan het gebruik van sociale media verbonden zoals bijvoorbeeld wanneer mensen zich gaan spiegelen aan anderen. Er kan soms een vals beeld  van  een  ‘perfect  leven’  getoond  worden. Wanneer laagdrempelige initiatieven niet voldoende zijn, kan begeleiding door professionele hulpverlening betere resultaten geven. In elk geval is het belangrijk iedere stap vooruit op te merken en te bekrachtigen om jongeren om te leren gaan met gevoelens van eenzaamheid.

Conclusie

Om de drempel te verlagen bij het inschakelen van hulp blijkt sensibiliserend te werk te gaan zeer belangrijk te zijn. Dit zorgt ervoor dat hulp toegankelijker maken wordt voor jongeren. Het is belangrijk dat mensen weten wat deze problematiek inhoudt en waaraan ze dit  kunnen  herkennen.  Op  deze  manier  kunnen  ze  hier  sneller  en  beter  op  inspelen.  Het bespreekbaar (durven) maken is ten alle tijden belangrijk. Daarnaast is het belangrijk ervoor te zorgen dat jongeren weten welke hulpinstanties er bestaan en waar ze terecht kunnen.