Papieren geweten
De nagloeiende actualiteit serveren op een bedje van feiten en duiding, overgoten met een kritisch sausje en afgewerkt met een snuifje commentaar. Het lijken wel woorden uit een of ander culinair blaadje, maar schijn bedriegt. Het is de missiedoelstelling van de Week, het jongste actualiteitsmagazine.
Een nieuw soort Knack dus, al wil hoofdredacteur Joris Sterckx dat niet gezegd hebben. ,,De Week gaat verder dan Knack of De Standaard of welk kwaliteitsmagazine dan ook. Wij zijn minder commercieel en minder conventioneel ook. Onze doelstelling is ook anders. Knack beperkt zich tot het aanreiken van wat feiten en een beetje achtergrond. Veel te voorspelbaar allemaal. De Week daarentegen gaat op zoek naar invalshoeken die het gros van de mensen niet kent. Wij bieden minder feiten, want wij gaan ervan uit dat wie de Week leest de feiten al kent. De Week wil een aanvulling zijn op kranten en journaals, geen zoveelste herkauwing.’’
Allemaal goed en wel. Maar hoeveel mensen kennen de feiten? Tonen studies immers al niet langer aan dat het aantal mensen dat een krant leest daalt? Is het niet zo dat de meerderheid van de mensen die toch het nieuws volgen, eerst en vooral geïnteresseerd zijn in wat zich in hun achtertuin afspeelt? Met andere woorden, verklein je daarmee niet te erg je potentieel lezerspubliek? Sterckx:,,Ja, we zijn er ons van bewust dat we daarmee een heleboel mensen uitsluiten. Ongetwijfeld draagt de vormgeving van de Week daar nog toe bij. Maar dat deert ons niet. Er zijn al tijdschriften genoeg die zich bezighouden met die mensen. Wij schrijven voor de mensen die niet onverschillig staan tegenover wat zich op deze aardbol afspeelt. We hebben trouwens liever tien geïnteresseerde lezers dan een miljoen wie het allemaal niet kan schelen.’’
Is de Week dan wel leefbaar, kan je je afvragen? We herinneren ons Punt, dat met dezelfde nobele –naieve?- doelstelling uitpakte, maar na enkele nummers de boeken al dichtdeed. En Knack, De Standaard of De Morgen zijn ook niet bepaald de meest gelezen tijdschriften. Is er wel een markt voor? Sterckx:,,Volgens mij wel. Wij mikken op ongeveer 15.000 lezers, hopelijk meer. Tussen de lezers van De Standaard en De Morgen moeten er een heleboel zitten die even ontevreden zijn over de berichtgeving als wij. En ook al ogen we minder kleurrijk dan Knack, onze artikels zijn volgens mij aangenamer om te lezen. Ze raken ook vaker de kern. Wij doen niet mee aan het politiek correcte denken van De Standaard of Knack. De Week gaat uit van zijn gevoel voor rechtvaardigheid en juistheid. Dat maakt dat onze vragen veel scherper zijn, evenals onze commentaren. De Week heeft over alles een uitgesproken mening, iets wat de traditionele kwaliteitsmedia minder en minder hebben. Uit commerciële angst om lezers of kijkers te verliezen uiteraard. Maar wij vinden niet dat een tijdschrift zijn lezers naar de mond moet praten. Netzomin als wij vinden dat onze lezers het eens moeten zijn met wat wij schrijven. Wij zijn God niet en hebben de waarheid, noch de wijsheid in pacht. Onze voornaamste bedoeling is dan ook niet om mensen van een bepaald standpunt te overtuigen. Wij willen hen enkel invalshoeken aanreiken aan de hand waarvan zij hun eigen standpunt kunnen bepalen. Wij willen onze lezers aan het denken zetten.’’
Een weekblad dat ons geweten wil spelen dus. Niet alleen in de keuze van zijn artikels, ook in zijn indeling neemt de Week afstand van de traditionele tijdschriften. Het blad telt immers drie rubrieken: de uitgebreide rubriek ‘thema’, de rubriek ‘wereld’ en de rubriek ‘vlaanderen’. Een gewaagde keuze, die laatste, en eentje die mogelijk ook wat lezers kan kosten. Het lijkt wel of het blad zo weinig mogelijk mensen wil lokken. Sterckx:,,Natuurlijk willen wij zoveel mogelijk lezers. Die rubriek ‘vlaanderen’ hebben we gekozen omdat naar ons aanvoelen Wallonië buitenland is. Wij komen daar nooit, tenzij als toerist. Dat is een werkelijkheid die volgens ons voor vele Vlamingen opgaat. Natuurlijk, wat doen we dan wanneer er pakweg iets over de NMBS te vertellen valt? We hebben besloten om dat dan ook onder ‘vlaanderen’ te zetten. Omdat het geen buitenland is. Misschien dat mensen ons nu in een rechts hoekje willen duwen. Al heb ik er ook al horen zeggen dat wij overduidelijk links zijn. Zo heeft ieder zijn gedacht en dat is eigenlijk wat wij willen. Ons kan het niet zoveel schelen welk etiket men op ons kleeft. Zolang we zelf achter onze beslissingen kunnen blijven staan, hebben we de mening van anderen niet nodig.”
Benieuwd of de doorsnee Vlaamse intellectueel er ook zo over denkt.
De Week ligt vanaf vandaag bij de krantenboer en kost € 2.5.