Arrest Bosman: begin van een nieuw tijdperk in het sportlandschap. Zegen of vloek?

Wie niet sterk is, moet slim zijn!

Iedereen kent het arrest Bos­­­­man. Zelfs de sport­le­ken hebben er wellicht al van gehoord. Op  15 de­­­­­­cem­­ber 1995 raast er een orkaan door de sport­wereld en vooral in het voet­bal­landschap. Het Eu­ro­­­pees Hof van Justitie gaat zich immers be­moeien met de regels van de sport. Vanaf nu hoeft er geen trans­fersom meer betaald te worden voor een speler wiens contract afloopt. Ein­de contract staat nu syno­niem voor ‘vrij als een vogel’. Het Europees Hof van Justitie wil hier het vrij verkeer van werknemers  be­werk­stelligen. Ui­te­r­­­­aard heeft het hoogste rechts­college van de Europese Unie de taak om te zorgen voor een ‘vrij verkeer van werkne­mers’. Het gaat hier om een basisbeginsel van de Europese Unie. Dit mag echter wel geen slacht­­­offers maken. De clubs zit­ten nu immers in de rol van het slacht­offer. Transferin­kom­sten blij­­ven weg, de lonen schieten om­hoog. Wat zijn de rech­t­en van de clubs in deze affaire? Een club heeft plichten maar ook haar rechten moeten geres­pecteerd worden. Wat nu? Welke oplossing gaat het Europees Hof van Justitie voor de clubs uit­dokteren? Blijkbaar zijn de rechten van de clubs dan toch niet  zo belang­rijk. Het Europees Hof van Justitie be­schermt de clubs (werkgevers) niet. Het be­hoort immers tot de taak van de clubs om inventief met dit arrest om te gaan, volgens het Eu­ropees Hof van Justitie. Een werk­ne­mer (speler) moet be­schermd wor­den maar er bestaan uiteraard wel gren­zen. Hier is duidelijk de lijn over­schreden. Wie merkt dat zijn tegen­stan­ders niet volgens de regels spelen, zal zelf ook vlugger zich op het randje begeven. Dit randje noe­men som­migen ‘chan­tage’. Clubs dwin­gen hun spelers om bij tekenen of te vertrekken, één jaar  voor het contract afloopt of nog zelfs eerder. Anders dreigt het gevaar van de beruchte B- en C-kernen. Het is wel­licht geen pretje om hier in te vertoeven. Is dit chan­tage? Voor de werk­nemersge­zinden is dit na­tuurlijk chantage. Een spe­­ler moet immers de vrijheid heb­ben om in eer en gewe­ten te kunnen beslissen. Niemand mag een speler dwingen om een keuze te maken. Anders ruikt dit naar on­ethische praktijken. Het arrest Bosman is dan zeker wel ethisch? Dit arrest is het prototype waar alle voorde­len louter naar één richting gaan, namelijk de speler (werknemer). Mag een club dan niet op legale wijze hier strijd tegen leveren? Soms heiligt het doel nu éénmaal de middelen. Voor alle ze­ker­heid vechten de clubs dit best niet uit in de media. Anders krijgt de op papier zwakkere (= werkne­mer) toch weer alle steun. De zaak Davy De Beule is daar het levende bewijs van.  Chantage ver­onder­­­stelt toch dat een persoon geen keuze heeft. Hij wordt gedwongen om een be­paalde beslissing te nemen. Hier kunnen we toch moeilijk spreken van chan­tage. Een speler heeft twee mooie opties: ofwel bij­tekenen bij zijn huidige club, ofwel vertrekken naar een andere ploeg. Als dit ook al naar chantage ruikt, dan gaan binnenkort onze Bel­gische rechtbanken hun handen in de mouwen kun­nen wrijven. Clubs heb­ben dan ook het recht om hun transfersommen terug te ver­dienen. Het is toch niet de bedoeling dat een club verlies gaat lijden? Als er binnenkort veel Belgische clubs overkop gaan, waar gaan dan onze voetballers hun rechten uitoefenen? Dan zijn ze blij om nog bij een ploeg terecht te kunnen. Dan smeken ze voor een con­tract. Het arrest Bosman heeft veel van haar macht verloren door haar oneven­wichtig voor­deel aan één partij. On­eerlijkheid lokt im­mers altijd reactie uit. Clubs komen in opstand tegen het arrest Bosman. Ook hun belangen tellen im­mers mee. Een oud spreekwoord zegt immers: “Wie niet sterk is, moet slim zijn”!