Geen remedie voor verdriet

Iemand filmde de laatste tien seconden. Een auto op zijn zij.

Eén tel, één blik, een oogwenk. Een kantelpunt, een moment. Zo ongrijpbaar kort en tergend lang, maar vooral verpletterend definitief. Hoe kan één moment, één beslissing, de realiteit zo blijvend en genadeloos anders maken?

In de zomer van 2018 verloor mijn broer het leven na een banaal auto-ongeluk. Hij zat zelf niet aan het stuur, maar werd uit de auto geslingerd toen hij filmde hoe de auto aan een te hoge snelheid de bocht nam.

Verlammend verdriet

Het ongeluk liet mij gebroken en verloren achter. Ik vond weinig ruimte om mijn verdriet een plaats te geven. Ook mijn creativiteit was als gevolg van al mijn opgekropte gevoelens, zoek. Daarom besloot ik mijn afstudeerwerk te richten op het verlies van mijn broer. Op die manier wou ik mezelf dwingen de pijn en emoties toe te laten, al was het op een meer gecontroleerde manier. Tijdens wandelingen bleef ik stilstaan bij beelden die mij in verroering brachten, beelden die mij dichter bij mijn gevoelens lieten komen. Mijn masterjaar was er een met veel tranen en verdriet. Het werd een manier van afscheid nemen. Een poging om een houvast te creëren

Schrijven als verwerkingsproces

Ik schreef ook brieven, gericht aan mijn broer, die ik uiteindelijk bundelde tot mijn scriptie. De brieven aan mijn broer gaven mij de ruimte om al schrijvend stil te staan bij wat ik voelde en wat er allemaal door mij heen ging. Maar het hielp mij ook te reflecteren over mijn artistiek proces en het uitwerken van mijn masterproject. Het was zoeken naar een houvast, begrip en betekenis na alles wat mij overkomen was. Een manier om opnieuw grip te krijgen in een tijd van absolute onmacht. Het schrijven en beelden maken gaf vorm aan het onduldbare, onaanvaardbare. Het maakte het abstracte, maar algemeen herkenbare gevoel van verdriet, tastbaar.

Zoektocht als onderzoek

Bij een scriptie wordt in eerste beschouwing vaak gedacht aan wetenschappelijk onderzoek, al dan niet gepaard met een literatuurstudie. In mijn geval kon wetenschap maar weinig baten bij het verwerken van het verlies van mijn broer. Ik had vooral behoefte aan een proces waarop ik kon terugvallen, het creëren van orde in mijn chaos aan gedachten. Daarom was het voor mij meer aan de orde om mijn scriptie op eerder subjectieve manier aan te pakken en in een meer persoonlijke vorm te gieten.

Geen remedie voor verlies

Een jaar schrijven en beelden maken, het was een proces met bloed, zweet en tranen die mij dichter bij mezelf bracht. Een jaar van zoeken naar troost in wat is achtergebleven na de dood van mijn broer. Hoewel ik in eerste instantie hoopte een remedie te vinden voor al mijn verdriet en spijt, heeft het mij nergens dicht bij dat gehoopte gebracht. Toch vond ik veel rust en troost in die zoektocht naar. Ik vond een manier om mijn artistieke vaardigheden terug vrijheid te geven en in te zetten tijdens mijn verwerkingsproces.