De verschillende dialogen binnen het labyrint van mogelijkheden

Kellie
Lippens

Het nadenken, de tussenruimte, verandering, spanningsvelden, en het af en toe wankelen zijn mooie momenten voor Kellie Lippens om vast te leggen. Kellie geeft zichtbaarheid aan datgene wat wankelt, wat zich op de rand afspeelt, dit alles heeft ook met tijd en ruimte te maken. Haar werk zijn mentale zelfportretten, ze toont angsten en spanningen die plaatsvinden. Het gaat over aantrekkingskracht, verlies, het wankelen, het bijna wegzakken evenzeer als om de wil om alles te blijven vasthouden. Kellie beschouwt haar installaties als tijdelijke opstellingen. Ze zoekt niet naar de ideale perfecte opstelling maar componeert de objecten, waar elke letter een onderdeel deel is om poëzie te laten ontstaan – en spelen met de architectuur. Haar objectenwerelden situeren zich in het spanningsveld tussen vasthouden en loslaten, spelen en overleven zonder de rauwe realiteit van het breken te willen ontlopen. Hoe sterk kan iets zijn? Wat zijn de grenzen? De mens, als individu, heeft een intentionele verhouding met de wereld, en het hele universum. We zijn slechts een minuscule stip. De sociale relaties, die u en mij met andere mensen samenbrengen, zijn van het grootste belang. We maken allemaal deel uit van het groter geheel dat de mensheid omvat.[1] De zoektocht naar de vele andere – verschillende media en technieken - vormen mee de beeldtaal binnen haar oeuvre waarin verscheidenheid verscholen zit. Ze creëert objecten, installaties, video’s en foto’s. De toeschouwer vindt en introduceert zelf nieuwe aspecten van het beleven. Hij ervaart de ruimtelijkheid en kan zich openstellen en luisteren naar de verhalen die zichtbaar worden in de verbeelding. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen blik, zijn eigen verleden evenals de objecten zelf.

Kellie onderzoekt de materialiteit. Ze gelooft niet in levenloze materialen maar zoekt naar een communicatie tussen zichzelf en de materie. Haar werken ontstaan uit dezelfde communicatie, in de actieve zone. 

Kellie: “als ik een houten latje neem en de buigkracht ervan ontdek, kan ik dat inzetten. Anders zou het nooit gebeuren dat ik een houten lat dwing tussen 2 architecturale-elementen. Ik maak gebruik van zijn innerlijke kracht. Het is de houten lat die me deze actie laat doen.”

De ontdekkingstocht binnen het LA BY RINT toont haar denkwijze en werkwijze, waar je doorheen wandelt. Het is een zoektocht dat je meer vertelt dan een éénrichtingsstraat. Want wie kan ons zeggen welke weg we moeten volgen? Is er een juiste weg? We zullen altijd onderweg blijven is de grootste vrijheid die je jezelf kan geven. 

 

[1] Ciano Aydin, De vele gezichten van de fenomenologie, Klement uitgeverij, Utrecht, 2007:110-115

Bibliografie

Kellie Lippens (°1998 BE), master vrije kunsten met specialisatie keramiek en glaskunst aan LUCA School of Arts, Gent onderzoekt de grens tussen controle en serendipiteit. Tijdens het werkproces kijkt ze altijd met nieuwe, andere ogen, wat een persoonlijke ervaring creëert die ze ziet als een ontdekkingsreis en dialoog tussen zichzelf en haar werk.

De focus op materialiteit is sterk, ze gebruikt ook natuurlijke klei die ze zelf opgraaft, samen met zelfgeblazen glas en gevonden materialen. Door het streven naar perfectie los te laten, geeft ze toeval een kans, het daagt zichzelf en de toeschouwer uit om op een andere manier te denken, doen en reageren. Ze is gefascineerd door de complexiteit en bepaalde eenvoud van de natuur. Kellie's werk is in wezen een multidisciplinaire onderneming die een reeks materiële en visuele aporieën presenteert, deze paradoxen laten het naast elkaar bestaan ​​van kwetsbaarheid en weerstand, rust en spanning, geometrische orde en willekeurige chaos toe.

Download scriptie (46.5 MB)
Universiteit of Hogeschool
LUCA School of Arts
Thesis jaar
2020
Promotor(en)
Sylvie Vandenhoucke, Frank Maet