Postfeminisme in een Tijdperk van Twijfel: hoe tienerdramaserie Euphoria de pessimistische tijdgeest weerspiegelt
“Waarover gaat je onderzoek?” – een vraag die menig masterstudent bekend in de oren klinkt. Bij mijn antwoord “de representatie van postfeminisme in de tienerdramaserie Euphoria” verloor ik echter vaak de aandacht. Afkeurende blikken die schreeuwden ‘Oei, nog zo’n woke radicale feminist’ werden afgewisseld met opmerkingen als “Feminisme is niet meer van deze tijd”. Ironisch genoeg tonen deze reacties aan waarom we genuanceerder moeten kijken naar het postfeminisme. Het brede publiek associeert ‘feminisme’ vaak met onaangenaam gezaag of mannenhaat. Een kritische tekstuele analyse van Euphoria demonstreerde echter dat hedendaags postfeminisme veel meer is dan dat. Het is beweeglijk, en biedt een weerspiegeling van de huidige maatschappij.
Postfeminisme door de jaren heen: van happy feminisme naar een pessimistische vlucht
Postfeminisme was een buzzword in de jaren 2000, en openbaarde het idee dat feminisme niet langer nodig was. Op televisie verschenen vooruitstrevende carrièrevrouwen die konden bereiken wat ze maar wilden zonder de hulp van een man. Denk bijvoorbeeld aan Sex and the City en Girls, waar rijke, witte, sexy carrièrevrouwen pronkten met hun onafhankelijkheid. Het postfeministisch narratief schuift enkele thema’s naar voren, zoals individualisme, hyperseksualiteit, en consumentencultuur. Volgens sommige auteurs zijn deze vooruitstrevende beelden echter allesbehalve empowering: ze zouden vrouwen aanmoedigen om conservatieve waarden te behouden en hun rol als traditionele huisvrouw te omarmen. Verder zou het postfeminisme genderongelijkheden camoufleren onder het mom van vrouwelijke kracht en solidariteit.
Meer dan twintig jaar later zijn de gloriejaren van het postfeminisme grotendeels voorbij. Hoewel het traditionele ‘happy’ postfeminisme nog steeds doorsijpelt in verschillende mediateksten, is er nu ook plaats voor een meer pessimistische, zelfkritische vorm van postfeminisme. Leven in de eenentwintigste eeuw is geen pretje: de mens baant zich een weg door financiële crises, oorlog na oorlog, en een wereldwijde pandemie. Daarom is het niet zo simpel meer om een empowered sexy career woman te belichamen – tot groot ongenoegen van het neoliberale, kapitalistische, patriarchale systeem. En wat doet de mens in tijden van onzekerheid? Wegvluchten. Dat werd duidelijk uit een tekstuele analyse van Euphoria, waar elk personage een manier zoekt om te ontsnappen uit de bittere realiteit.
Leven in de 21ste eeuw is geen pretje: de mens baant zich een weg door financiële crises, oorlog na oorlog, en een wereldwijde pandemie.
Euphoria bingen onder het mom van onderzoek? Wat leuk!
Het onderzoeksveld cultural studies stelt dat mediateksten een weerspiegeling vormen van de maatschappij. Zo kon een kritische tekstuele analyse van de HBO-reeks Euphoria ons vertellen hoe hedendaags postfeminisme tot uiting komt in het televisielandschap. Verder schetste het onderzoek welke positie Euphoria inneemt tegenover postfeminisme: lovend of kritisch?
De portrettering van het postfeminisme in Euphoria werd bestudeerd aan de hand van elf thema’s. Die bestonden uit klassieke postfeministische onderwerpen zoals individualisme, het vrouwelijk lichaam, hyperseksualiteit en consumentencultuur. Daarnaast werden ook nieuwere thema’s onderzocht die toepasbaar zijn op het hedendaagse politieke en culturele landschap, zoals populair feminisme en misogynie, diversiteit en sociale media. De gevonden representatiepraktijken in één woord? Ambigu. Euphoria bevestigt namelijk traditionele uitingen van postfeminisme, maar bekritiseert deze ook op een ironische, zelfkritische en humoristische manier.
Euphoria draait rond de ervaringen van een groep Amerikaanse jongeren die door hun harde tienerjaren ploeteren. De reeks behandelt thema’s als seksualiteit, drugsverslaving, vriendschap en relaties. A recipe for success ánd disaster, zo blijkt, want Euphoria werd al snel de meest populaire maar spraakmakende tienerdramaserie van HBO. Al sinds 2019 wekt de serie angstig en furieus geklaag op over de effecten van te expliciete seksscènes, ontblote tienerlichamen en geromantiseerde drugservaringen. Inderdaad, Euphoria schrikt niet af van expliciete beelden, maar die moeten kritisch geïnterpreteerd worden. Kleurrijke, droomachtige beelden vol glitter staan in contrast met oncomfortabele, deprimerende scènes die een bittere realiteit schetsen. Euphoria focust sterk op de negatieve effecten van praktijken die vroeger empowering waren voor vrouwen. Zo krijgen kijkers te zien hoe Cassie’s zoektocht naar mannelijke validatie haar mentaal welzijn bederft, of hoe Kat’s relatie aan diggelen valt door haar hyperseksualiteit en cam-girl-hobby. Euphoria’s rauwe blik duidt aan hoe het postfeministisch narratief toch niet zo vooruitstrevend is als het zich presenteert.
Ontsnappen uit een post-apocalyptische wereld
De tekstuele analyse onthulde een nieuw postfeministisch thema, escapisme. Het humoristisch pessimisme dat Euphoria typeert gaat samen met een nood om de realiteit te ontvluchten. We leven in een post-apocalyptische wereld vol financiële crises, angsten en ongelijkheden die aanhouden ondanks een eeuw aan feministisch activisme. Een oogje (of twee) dichtknijpen klinkt dan enorm aantrekkelijk. Euphoria toont hoe elk personage probeert te ontsnappen uit de harde realiteit, onder andere via fantasiescènes. Zo gebruikt Rue drugs om de dood van haar vader te ontvluchten. Kat vindt haar uitlaatklep dan weer in een online droomwereld, waar ze fanfiction schrijft om haar miezerige offline leven te verdoezelen.
Een oogje (of twee) dichtknijpen klinkt enorm aantrekkelijk.
Ook Rue’s ironische voice-overs dragen bij tot Euphoria’s pessimisme en escapisme. “Once, Nate tried to finger me without my permission. Like, it’s America,” – vertelt Rue met monotone stem, alsof seksueel overschrijdend gedrag de normaalste zaak van de wereld is. Donkere humor, ironie en zelfkritiek zijn alomtegenwoordig in de serie. En hoewel ze een lach of grimas kunnen uitlokken bij het publiek, komt ironie niet zonder risico’s. “Chill, het is maar een grapje,” klinkt het dan. Maar in een tijdperk waar kwetsende acties of woorden niet serieus genomen worden, is diepgaande kritiek en verandering moeilijk. Dat is exact wat het postfeminisme beoogt: lege kritiek uiten zodat genderongelijkheid kan blijven bestaan.
Ignorance is not bliss!
Een pessimistisch betoog van het postfeminisme is niet echt vooruitstrevend, toch? Daarom pleit ik voor bewustzijn. Bewustzijn over de ambiguïteit van het postfeminisme. Bewustzijn over hoe postfeministisme gerepresenteerd wordt in hedendaagse mediateksten. Maar vooral bewustzijn over wat het zegt over de maatschappij: we zitten met de handen in het haar en willen de realiteit ontvluchten. Toch, ignorance is not bliss. Daarom streef ik naar een heropleving van feministisch activisme, hoe oncomfortabel die ook mag zijn. En als iemand later nog beweert dat feminisme niet meer van deze tijd is, dan zal ik zeggen: “Lees mijn onderzoek, en kom dan maar eens terug.”
Bibliografie
Adriaens, F. (2009). Post feminism in popular culture: a potential for critical resistance? POLITICS AND CULTURE (NEW LONDON, CONN.), (4).
Adriaens, F., & Van Bauwel, S. (2007). De beeldvorming van het postfeminisme in 'Sex and the City' : een filmanalyse. Universiteit Gent.
Adriaens, F., & Van Bauwel, S. (2014). Sex and the City: a postfeminist point of view? Or how popular culture functions as a channel for feminist discourses. Journal of Popular Culture, 47(1), 174-195.
Ahmed, S. (2013). 'Critical Racism/Critical Sexism'. Accessed 19 July 2023. https://feministkilljoys.com/2013/12/19/critical-racismcritical-sexism/
Ali, L. (2023, June 27). Commentary: ‘The Idol’ is no ‘Euphoria,’ but it reveals a similar misogyny. Los Angeles Times. https://www.latimes.com/entertainment-arts/tv/story/2023-06-27/the-idol-hbo-euphoria
Alkhalifa, A. (2022). Euphoria: The High Highs and Low Lows. Doctoral dissertation, The Ohio State University.
Araüna, N., Dhaenens, F., & Van Bauwel, S. (2017). Historical, temporal and contemporary trends on gender and media. Catalan Journal of Communications & Cultural Studies, 9(2), 177–184.
Aubrun, A., Grady, J. (2000). Aliens in the living room: How TV shapes our understanding of “teens”. Washington, DC: W.T. Grant Foundation and the Frameworks Institute.
Banet-Weiser, S. (2007). RACE AND POSTFEMINISM IN MEDIA CULTURE. Interrogating postfeminism: Gender and the politics of popular culture, 201.
Banet-Weiser, S. (2012). Authentic™: The politics of ambivalence in a brand culture. In Authentic™. New York University Press.
Banet-Weiser, S. (2015). ‘Confidence you can carry!’: Girls in crisis and the market for girls' empowerment organizations. Continuum, 29(2), 182-193.
Banet-Weiser, S. (2018). Empowered: Popular Feminism and Popular Misogyny. Durham, NC: Duke University Press.
Banet-Weiser, S., Gill, R., & Rottenberg, C. (2020). Postfeminism, popular feminism and neoliberal feminism? Sarah Banet-Weiser, Rosalind Gill and Catherine Rottenberg in conversation. Feminist theory, 21(1), 3-24.
Batchelor, S. A., Kitzinger, J., & Burtney, E. (2004). Representing young people's sexuality in the ‘youth’media. Health education research, 19(6), 669-676.
Bell, K. (2013). “Obvie, We're the Ladies!” Postfeminism, privilege, and HBO's newest Girls. Feminist Media Studies, 13(2), 363-366.
Berlant, L. (2011). Cruel Optimism. Durham : Duke University Press.
Berridge, S. (2010). Serialised sexual violence in teen television drama series. Doctoral dissertation, Glasgow, UK, University of Glasgow.
Bindig, L. (2008). Dawson's Creek : a critical understanding. Lanham, MD: Lexington Books.
Boschma, M., & Daalmans, S. (2021). What a girl wants, what a girl needs: Analyzing postfeminist themes in girls’ magazines. Media and Communication, 9(2), 27–38.
Bramall, R. (2013). The cultural politics of austerity: Past and present in austere times. Springer.
Brock Akil, M. (Executive Producer). (2013 – 2019). Being Mary Jane [TV series]. Akil Productions.
Brown, W. (2005) ‘Neo-liberalism and the end of liberal democracy’, Theory & Event, vol. 7, no. 1, pp. 37–59.
Brunsdon, C. (2005). Feminism, Postfeminism, Martha, Martha, and Nigella. Cinema Journal, 44(2), 110-116.
Budgeon, S. (2011). Third-wave feminism and the politics of gender in late modernity. Springer.
Butler, J. (1999). Gender Trouble: Feminism and the Subversion of Identity. New York: Routledge.
Butler, J. (2013). For white girls only? Postfeminism and the politics of inclusion. Feminist Formations, 35-58.
Caldeira, S. P., & De Ridder, S. (2017). Representing diverse femininities on Instagram: A case study of the body-positive @effyourbeautystandards Instagram account. Catalan Journal of Communication & Cultural Studies, 9(2), 321-337.
Campbell, N. (2000). Introduction on youth cultural studies. In N. Campbell (Ed.). American youth culture (pp. 1-30). Edinburgh, UK: Edinburgh University Press.
Cefai, S. ( 2020). Contemporary feminist media cultures. In Ross, K. Scarcelli, Bachmann, M.I. Moorti, S. and Cardo, V. (eds), The International Encyclopedia of Gender, Media, and Communication. London: John Wiley & Sons, Inc.
Chamberlain, P. (2017), The Feminist Fourth Wave: Affective Temporality, Cham: Palgrave Macmillan.
Cobb, K. & Seitz, L. (2023, June 27). HBO’s ‘The Idol’ Is ‘Hostile to Feminism,’ Media Experts Say. WRAP PRO. https://www.thewrap.com/hbo-idol-male-fantasy-hostile-feminism-analysis/
Connell, R. W. (1987). Gender and Power: Society, the Person and Sexual Politics. Sydney: Allen and Unwin.
Connell, R. W. (2021). Gender : in world perspective. 4th ed. Cambridge: Polity Press.
Crenshaw, K. (1991). Mapping the margins: Intersectionality, identity politics, and violence against women of color. Stanford Law Review, 43(6), 1241-1299
Darwin, H., & Miller, A. (2021). Factions, frames, and postfeminism (s) in the Body Positive Movement. Feminist Media Studies, 21(6), 873-890.
De Wulf Helskens, M., Dhaenens, F., & Van Leuven, S. (2021). Superheroines and superstereotypes? Queer postfeminism, intersectionality and female superheroes in Supergirl. DIGEST. JOURNAL OF DIVERSITY AND GENDER STUDIES, 8(1), 91–105.
Degreef, S., & Van Bauwel, S. (2016). Girls: Looking Beyond Postfeminism. A Discussion of Girls and Its Precarious Relationship to Postfeminism. [Master's thesis, Ghent University].
Dejmanee, T. (2016). Consumption in the city: The turn to interiority in contemporary postfeminist television. European Journal of Cultural Studies, 19(2), 119-133.
Derrida, J. (1997). Of grammatology: Corrected edition. Trans. Gayatri Chakravorty Spivak. Baltimore: Johns Hopkins UP.
Dhaenens, F., & Van Bauwel, S. (2022). Textual Analysis: A Practical Introduction to Studying Texts in Media and Cultural Studies. Qualitative Data Analysis: Key Approaches, 271.
Dosekun, S. (2020). Fashioning postfeminism: Spectacular femininity and transnational culture. University of Illinois Press.
Dow, B. J. (2002). Ally McBeal, lifestyle feminism, and the politics of personal happiness. The Communication Review, 5(4), 259-264.
Duits, L., & Van Zoonen, L. (2006). Headscarves and porno-chic: Disciplining girls' bodies in the European multicultural society. European Journal of Women's Studies, 13(2), 103-117.
Dunham, L. (Executive Producer). (2012 – 2017). Girls [TV series]. HBO.
Dworkin, A., MacKinnon, C. (1988). Pornography and Civil Rights: A New Day for Women's Equality. Minneapolis: Organizing Against Pornography
Faludi, S. (1991). Backlash: The Undeclared War Against Women. London: Vintage.
Fiske, J. (1989). Understanding Popular Culture. Routledge
Flick, U., Von Kardorff, E., & Steinke, I. (2004). What is qualitative research? An introduction to the field. A companion to qualitative research, 1, 3-11.
Gamble, S. (2001). The Routledge companion to feminism and postfeminism. Routledge.
Gauntlett, D. (2008). Media, gender and identity: An introduction. Routledge.
Geerts, E., van den Brandt, H., & Bracke, S. (2014). De verbeelding van het feminisme : interview met Sarah Bracke. TIJDSCHRIFT VOOR GENDERSTUDIES, 17(1), 65–80.
Genz, S. (2006) „Third Way/ve. The politics of post feminism,‟ Feminist Theory, 7(3): 333-353.
Genz, S., & Brabon, B. A. (2017). Postfeminism : cultural texts and theories. Second edition Edinburgh: Edinburgh university press.
Getachew, S. (2022, January 7). The Problem With Euphoria. Vogue. https://www.vogue.com/article/euphoria-critique
Gill, R. (2007), Postfeminist media culture: Elements of sensibility. European Journal of Cultural Studies, 10:2, pp. 147–166.
Gill, R. (2009). Mediated intimacy and postfeminism: A discourse analytic examination of sex and relationships advice in a women’s magazine. Discourse & communication, 3(4), 345-369.
Gill, R. (2016). Post-postfeminism?: New feminist visibilities in postfeminist times. Feminist media studies, 16(4), 610-630.
Gill, R., & Scharff, C. (2011). New femininities : postfeminism, neoliberalism, and subjectivity. Houndmills, Basingstoke, Hampshire: Palgrave Macmillan.
Gill, R., & Toms, K. (2019). Trending now: Feminism, sexism, misogyny and postfeminism in British journalism. In C. Carter, L. Steiner, & S. Allan (Eds.), Journalism, gender and power (pp. 97–112). London: Routledge.
Glenn, C. (2015), ‘Activism or “Slacktivism?”: Digital Media and Organizing for Social Change’. Communication Teacher, 29:2, pp. 81–85.
Gray, Jonathan. 2006. Watching with the Simpsons: Television, Parody, and Intertextuality. New York: Routledge.
Hall, S. (1980). ‘Encoding/decoding’, in S. Hall, D. Hobson, A. Lowe and P. Willis (eds) Culture, Media, Language: Working Papers in Cultural studies, 1972-1979. London: Hutchinson.
Hall, S. (Ed.). (1997). Representation: Cultural representations and signifying practices. Sage Publications, Inc; Open University Press.
Hall, S., Evans, J., & Nixon, S. (2013). Representation : cultural representation and signifying practices. 2nd ed. / Milton Keynes: Open University.
Harvey, A. (2020). Feminist media studies. John Wiley & Sons.
Harvey, L., & Gill, R. (2011). Spicing it up: Sexual entrepreneurs and the sex inspectors. In New femininities (pp. 52-67). Palgrave Macmillan, London.
Hayes, M. (2019, August 3). 'It triggered mass panic!' – is Euphoria the most shocking teen show ever?. The Guardian. https://www.theguardian.com/tv-and-radio/2019/aug/03/is-euphoria-the-most-shocking-teen-show-ever
Heintz-Knowles, K. E. (2000). Images of youth: A content analysis of adoloscents in prime-time entertainment programming. Washington, DC: W.T. Grant Foundation and the Frameworks Institute.
Hollows, J., Mosely, R. (2006). Popularity Contests: The Meaning of Popular Feminism. Feminism in Popular Culture. Oxford: Berg, 2006. 1 – 21.
Holzberg, B., & Lehtonen, A. (2022). The affective life of heterosexuality: heteropessimism and postfeminism in Fleabag. Feminist Media Studies, 22(8), 1902-1917.
hooks, b. (2012). Outlaw Culture: Resisting Representations. NewYork: Routledge.
Hutcheon, L. (1985) A Theory of Parody: The Teachings of Twentieth-Century Art Forms. London: Methuen.
Hutcheon, L. (1989) The Politics of Postmodernism. London and New York: Routledge.
Hutcheon, L. (1990) ‘An Epilogue: Postmodern Parody: History, Subjectivity, and Ideology’, Quarterly Review of Film and Video 12: 125–33.
Hutcheon, L. (2002). The politics of postmodernism. 2nd ed. London: Routledge
Huyssen, A. (1986). After the great divide: Modernism, mass culture, postmodernism (Vol. 399). Indiana University Press.
Joy LeVine, D. (Executive Producer). (1998 – 2003). Dawson’s Creek [TV series]. Columbia TriStar Television.
Keller, J., & Ryan, M. E. (Eds.). (2018). Emergent feminisms: Complicating a postfeminist media culture. Routledge.
Kelly, E. A. (2005). review Essay: A new Generation of Feminism? reflections on the Third Wave. New Political Science, 27(2), 233-243.
Krijnen, T., & Van Bauwel, S. (2022). Gender and media : representing, producing, consuming. Second edition. London: Routledge.
Larsen, P. (2002). Mediated fiction. In: K. B. Jensen, ed. A handbook of media and communication research. Qualitative and quantitative methods. London and New York: Routledge, 117-137.
Lazar, M. (2009). Entitled to consume: Postfeminist femininity and a culture of post-critique. Discourse & communication, 3(4), 371-400.
Lazar, M. M. (2011). The right to be beautiful: Postfeminist identity and consumer beauty advertising. In New femininities: Postfeminism, neoliberalism and subjectivity (pp. 37-51). London: Palgrave Macmillan UK.
Lemish, D. (2010). Screening gender on children's television: the views of producers around the world. Routledge.
Leshem, R. (Creator). (2012 – 2013). Euphoria. [TV series]. Teddy Productions.
Levinson, S. & Tesfaye, A. (Executive Producers). (2023). The Idol [TV series]. HBO.
Levinson, S. (Executive Producer). (2019). Euphoria [TV series]. HBO.
Lewis, A. (2020). The Illustrated Feminist: 100 Years of Suffrage, Strength, and Sisterhood in America. Abrams Image.
Lopez, V. (2023). Growing up Latina in the US: Controlling images, stereotypes, and resistance. Latino Studies, 1-21.
Lorber, J. (2018). Paradoxes of Gender Redux Multiple Genders and the Persistence of the Binary. Gender reckonings: New social theory and research, 297-313.
Lotz, A. D. (2001). Postfeminist television criticism: Rehabilitating critical terms and identifying postfeminist attributes. Feminist media studies, 1(1), 105-121.
Lotz, A. D. (2006). Redesigning women: Television after the network era. University of Illinois Press.
Lyotard, J. F. (1984). The postmodern condition: A report on knowledge (Vol. 10). U of Minnesota Press.
Macintosh, P. (2022). Transgressive TV:" Euphoria", HBO, and a New Trans Aesthetic. Global Storytelling: Journal of Digital and Moving Images, 2(1).
Mann, P. S. (1994). Micro-politics: Agency in a postfeminist era. U of Minnesota Press.
Martins, J. C. D. O., & Kołakowski, M. (2022). Parody, irony and satire: literary approaches to rewriting and subverting reality. Acta Philologica, 58, 5-10.
McGuigan, Jim. 2006. “The Politics of Cultural Studies and Cool Capitalism.” Cultural Politics 2 (2): 137– 158.
McKee, A. (2003). Textual analysis: A beginner′ s guide. London: Sage.
McNair, B. (2013). Porno? Chic!: How pornography changed the world and made it a better place. Routledge.
McRobbie, A. (2000). Feminism and youth culture. New York: Routledge
McRobbie, A. (2007). Post feminism and popular culture: Bridget Jones and the new gender regime (pp. 27-39). Duke University Press.
McRobbie, A. (2009). The aftermath of feminism: Gender, culture and social change. Sage.
McRobbie, A. (2015). Notes on the perfect: Competitive femininity in neoliberal times. Australian feminist studies, 30(83), 3-20.
McRobbie, A., Spigel, L., Tasker, Y., & Negra, D. (2007). Interrogating postfeminism: Gender and the politics of popular culture.
Messerschmidt, J. W., Martin, P. Y., Messner, M. A., & Connell, R. (2018). Gender reckonings. New York, NY: New York University Press.
Metz, Ch. (1974). Film Language: A Semiotics of the Cinema. New York: Oxford University Press.
Milestone, K., & Meyer, A. (2020). Gender and popular culture. Second edition. Cambridge: Polity.
Mulvey, L. (1975). Visual pleasure and narrative cinema. Screen, 16(3): 6-18.
Negra, D. (2014). Claiming feminism: commentary, autobiography and advice literature for women in the recession. Journal of Gender Studies, 23(3), 275-286.
Negra, D., & Tasker, Y. (Eds.). (2014). Gendering the recession: Media and culture in an age of austerity. Duke University Press.
Northrup, Ryan. (2022) “Euphoria Second Only To Game Of Thrones As Most-Watched HBO Show.” Screenrant.com. Retrieved 10 August 2022.
Picado, C. (2023, June 6). How ‘The Idol’ Creator Sam Levinson Oversexualizes and Victimizes His Female Characters. Collider. https://collider.com/sam-levinson-euphoria-female-characters/
Porter, R. (2019, August 6). ‘Euphoria’ Finale Scores Series-High Ratings for HBO. The Hollywood Reporter. https://www.hollywoodreporter.com/tv/tv-news/euphoria-finale-scores-series-high-ratings-hbo-1229647/
Reynolds, O. (2022, October 28). The Problem of Postfeminism in Television. 34th Street. https://www.34st.com/article/2022/10/the-unsuspectingly-problematic-effects-of-postfeminism-in-television
Rivers, N. (2017). Postfeminism (s) and the arrival of the fourth wave: Turning tides. Springer.
Ross, K., & Ross, K. J. (2010). Gendered media: Women, men, and identity politics. Rowman & Littlefield.
Ross, S. (2004). “Tough Enough”: Female friendship and heroism in Xena and Buffy. In Action Chicks (pp. 231-255). Palgrave Macmillan, New York.
Rossie, A. (2018). Being Mary Jane and Postfeminism's Problem with Race. In Emergent Feminisms (pp. 25-41). Routledge.
Rottenberg, C. (2014). The rise of neoliberal feminism. Cultural studies, 28(3), 418-437.
Scharff, C. (2016). Repudiating feminism: Young women in a neoliberal world. Routledge.
Schuster, J. (2013),‘Invisible feminists? Social media and young women’s political participation’. Political Science, 65:1, pp. 8–24.
Schwarz, J. E. (1997). Illusions of opportunity: The American dream in question. New York, NY: Norton.
Signorielli, N. (2007). How are children and adolescents portrayed on prime-time television. In S. R. Mazzarella (Ed.). 20 questions about youth and the media (pp. 167-178). New York, NY: Peter Lang.
Star, D. (Executive Producer). (1998 – 2004). Sex and the City [TV series]. HBO.
Taseli, M. (2022, April 5). Euphoria's Depiction of Teen Sexuality Frames Sexual Abuse as Sexual Empowerment. Rock & Art. https://www.rockandart.org/euphorias-frames-abuse-sexual-empowerment/
Tortajada, I., Araüna, N., & Willem, C. (2017). From bullfighter’s lover to female matador: The evolution of Madonna’s gender displays in her music videos. Catalan Journal of Communication & Cultural Studies, 9(2), 237-248.
Van Bauwel, S. (2005). Genderbending als discursief performatieve articulaties van verzet in de hedendaagse populaire beeldcultuur: een tekstuele en receptie analyse van de representaties van bewegende genderidentiteiten in muziekvideoclips (Doctoral dissertation, Ghent University).
Van Damme, E. & Van Bauwel, S. (2012). “I don”t wanna be anything other than me’: a case study on gender representations of teenagers in American teen drama series “One Tree Hill.” INTERACTIONS (BRISTOL), 2(1), 17–33.
Van Damme, E., Biltereyst, D., & Van Bauwel, S. (2013). Youth f(r)iction : a multi-method research on the use, representation and consumption of youth's contemporary screen culture. (doctoral dissertation).
Waller-Bridge, P. (Executive Producer). (2016 – 2019). Fleabag [TV series]. BBC.
Wee, V. (2010). Teen media: Hollywood and the youth market in the digital age. Jefferson, NC: McFarland & Company, Inc., Publishers.
Whelehan, I. (2010). Remaking feminism: Or why is postfeminism so boring?. Nordic Journal of English Studies, 9(3), 155-172.
Willem, C., & Tortajada, I. (2021). Gender, voice and online space: Expressions of feminism on social media in Spain. Media and Communication, 9(2), 62–71.
Wolf, N. (1991). The beauty myth: How images of beauty are used against women. New York: William Morrow and Company. Inc, 348, 5.
Zaslow, E. (2018). # Iammorethanadistraction: Connecting Local Body Polities to a Digital Feminist Movement. In Emergent Feminisms (pp. 93-107). Routledge.
