Tactiliteit in de publieke ruimte
Vandaag de dag weten we als individuen niet meer hoe we een openbare ruimte moeten delen met anderen. Publieke ruimtes zijn doorheen de jaren uitgegroeid tot plaatsen waar mensen zich in louter utilitaire termen tot elkaar en tot de ruimte verhouden. Deze ruimtes zijn ontworpen om functioneel en praktisch te zijn maar de steriele en onpersoonlijke aanpak zorgt ervoor dat het moeilijk is om enige vorm van emotionele verbondenheid te voelen met deze plaatsen. Veel van onze openbare ruimtes kunnen we dan ook beschrijven als non-plaatsten.
Nochtans heeft een wachtruimte zoals een bushalte het potentieel om meer te zijn dan enkel een beschutting tijdens het wachten. Bushaltes horen toe aan de straat en we kunnen ze toe-eigenen.
Het introduceren van een tactiele tent in de bestaande beschutting van de bushalte vormt een soort stedelijke kamer die zich bevindt op de grens tussen het publieke en het private waarbij ruimte wordt gelaten voor transgressie. De gebruikers kunnen zich de ruimte eigen maken.
Door een betekenisvolle ruimte te ontwerpen waarbij een gevoel van verbijzondering wordt gecreëerd, verandert de beleving van het wachten. De installatie nodigt uit om te interageren met de ruimte en met elkaar waardoor een vertraging ontstaat.
Wachten, dat normaal als een verloren tijd wordt beschouwd, krijgt nu nieuwe connotaties die vrij kunnen worden ingevuld.
Binnen de context van de bushalte ontstaat een atmosferische wereld die losstaat van het hyper-functionele en utilitaire die onze publieke ruimte typeren. Hierbij wordt gefocust op het menselijke aspect van de publieke ruimte waarbij de beleving van de gebruiker centraal staat.
Mijn masterproef bestaat dan ook uit verschillende fases waarbij aan de hand van belevingen en interacties van gebruikers de installatie opnieuw wordt herdacht en aangepast. De nomadische, mobiele en huiselijke aard van de installatie maakt het mogelijk om, als een guerilla act, verschillende publieke ruimtes te transformeren.
Deze tactiele tent moet dus begrepen worden als een evolutief gegeven, die zich verder kan blijven aanpassen aan zijn omgeving en gebruikers.
