Intervaltraining: DE ideale trainingsmethode voor coronaire hartlijders?

Intervaltraining: DE ideale trainingsmethode voor coronaire hartlijders?

Korte situering

Nagenoeg 110 biljoen euro per jaar. Dat is het prijskaartje dat vandaag de dag vast hangt aan de Amerikaanse  gezondheidszorg van hartziektes waarbij vernauwing van hartslagaders optreedt. Doordat vetachtige stoffen in de wand van deze slagaders worden afgezet, komt de zuurstoftoevoer naar het hart in gedrang.  Om de kosten te drukken is behandeling en vooral preventie van dit vernauwingsproces van primordiaal belang. 

Iedereen kent wel iemand in zijn of haar omgeving die te maken kreeg met een hartaanval of een drukkend gevoel op de borst tijdens een inspanning. Deze aandoeningen worden gegroepeerd onder de iets wetenschappelijkere naam,  “coronair hartlijden”. Dergelijke hartaandoening vormt de meest voorkomende doodsoorzaak in de Westerse wereld.

Aanleiding tot dit onderzoek

Tientallen jaren geleden werd verplichte wekenlange bedrust voorgeschreven als remedie tegen hartziekten. De evolutie van de geneeskunde bracht alsmaar meer wetenschappelijk bewijs met zich mee dat deze rust niet aangewezen is. Vandaag de dag staat begeleide training naast het algemene plaatje van voedingsadvies, stresscontrole en medicatie ook op het menu als behandelingsonderdeel voor dergelijke patiënten. 

Echter, welke trainingsmethodes het meest effect hebben is nog niet geweten. Tot tien jaar geleden werden trainingen aan een continue intensiteit  beschouwd als DE trainingsmethode bij hartpatiënten. Met de opkomst van de intervaltraining binnen de sportwereld ontstond een alternatieve methode. Kenmerkend voor intervaltraining is het planmatig afwisselen van korte periodes van hoge intensiteit met actieve recuperatie-intervallen aan lagere intensiteiten. In de literatuur werd gesteld dat dit mogelijks een grotere prikkel voor het hart zou teweeg brengen en zo tot een betere weerstand tegen inspanningen zou kunnen leiden. Eveneens zou dit soort training in tegenstelling tot continue training tot een kortere revalidatieduur kunnen leiden met als gevolg minder kosten en een snellere re-integratie in de maatschappij.

Gebruikte methodes

Het onderzoek vond plaats in het UZ Gasthuisberg te Leuven waar patiënten met dergelijke hartaandoening drie maal per week onder supervisie trainden op een fietsergometer. Eén groep werd onderworpen aan het continue trainingsprogramma (70-75% van maximale hartslag), terwijl de andere groep het intervalprogramma (90-95% van maximale hartslag) kreeg opgelegd. Na 3 maanden training werd de evolutie nagegaan van de voorname effecten zoals het uithoudingsvermogen op de fiets, de spierkracht in de bovenbenen en de mate van fysieke activiteit.

Voornaamste resultaten

Uit de voorgaande metingen bleek dat interval training en continue training geen verschil in één van de uitkomstresultaten bood. Wel brachten beiden verbetering in het maximale uithoudingsvermogen en in mindere mate in de spierkracht mee. Beide trainingsmethodes kunnen dus gebruikt worden om verbetering van de gezondheidsstatus te bekomen bij de revalidatie van patiënten met tekort aan zuurstoftoevoer van het hart.

Accent binnen toekomstige onderzoeken

Het niveau van fysieke activiteit en beweging in het dagelijkse leven daarentegen, bleef onveranderd in beide groepen. Vooral dit laatste dient een groot aandachtspunt te zijn binnen toekomstige studies.  Reeds meermaals werd bewezen dat een trainingsprogramma gepaard ging met korte termijn verbeteringen in uithoudingsvermogen en levenskwaliteit. Toch bleek dat mensen niet in staat zijn om deze effecten te behouden wanneer de supervisie van tijdens het trainingsprogramma wegviel. Het aansporen tot een gedragsverandering zou een mogelijke oplossing kunnen bieden om verbetering op lange termijn te bekomen. Methodologisch goed onderbouwde studies zijn nodig om een blijvende verbetering van levenskwaliteit en uithoudingsvermogen te kunnen aantonen. Wellicht zal deze levensstijlverandering de belangrijkste maar moeilijkste component vormen binnen dergelijke onderzoeken aangezien dit niet kan worden opgelegd door de onderzoekers en dus door de mensen zelf dient te worden ontwikkeld.

Besluit

Het is dus niet genoeg om enkel een trainingsprogramma te volgen voor coronaire hartlijders. Er dient gestreefd te worden om zo vaak mogelijk te bewegen en vooral van elke levensdag ten volle te genieten!