Refresh. Restart. Recover. Revision.
Bij elk begin hoort een punt van waaruit je de wereld
kan bekijken alsof het je eerste keer is. @0.punt
Een referentiepunt, no matter what, where, with whom or how.
Waar je je ook mag bevinden - (zoveelX,zoveelY,zoveelZ) -
alles begint bij jezelf. #0x0y0z
Een visie, een methode waarmee je naar de wereld kijken kan.
Want kijken doen we niet enkel met ogen, oren, huid,
herinnering of gevoel.
Met een camera, geluidsrecorder en digitale notitieboekjes
bij de hand laat ik mij verrassen door het onverwachte
onbekende achter iedere hoek.
Registreren, verzamelen en bewaren.
Herinneringen, het verleden. Mijn verleden?
Een onherroepelijke verzamelzucht die zich
in de materie verdring/kt.
Mijn thuis. Mijn @0.punt. Mijn #0x0y0z.
Overal thuis.
Overal thuis?
How come?
Middenin, al de connecties die ik tot een web heb gesponnen.
Rondom mezelf? Zoals een spin in haar eigen spinnenweb.
Gelinked. Alles is gelinked. Alles is geconnecteerd.
Veilig in een eigen visie op de wereld en alles
wat je web hangende houdt. Een eigen thuis.
Het is maar hoe je het bekijkt.
Door mijzelf overal in te herkennen, en beelden,
geluiden, geuren, texturen en gevoel op zoveel
mogelijk manieren eigen te maken,
wordt alles, de wereld, de omgeving,
één grote speeltuin. Een thuis.
Hoewel dit een eerder individuele beleving is,
wil ik ze graag zoveel mogelijk delen.
Er is niets leukers dan dagelijks verrast te worden
door de wonderen der observeren en ondergaan.
Hoe, oooh hoe, zou de wereld er morgen kunnen uitzien
indien iedereen zou zweven op de golflengtes van het bestaan?
@i_wander_you_see wat ik zie.
Welkom in mijn universum.
Ruimte waar ik het onderbelichte
terug leven wil inblazen door het
zichtbaar te maken.
Want eenmaal mensen het bestaan
erkennen, zullen ze het ook zelf ervaren.
Een visie. “Zo kijk ik. Hoe kijk jij?”
Een blik vanuit een bepaald standpunt.
Een ander standpunt.
Je eigen standpunt?
Een gedeeld standpunt?
Tijdens het doelloos rond-wanderen in Parijs,
viel ik tot in de diepste diepte van Parijs en mijn onderwereld.
Eén groot zwart gat. Of toch? Is het meer dan enkel niets?
Mijn ontdekkingen, mijn zoektocht en ervaringen heb ik
samengegoten in www.instagram.com/0.punt/.
Vrije val. Hop, naar beneden.
Het zwarte gat binnen.
Volledig vrijwillig meegevoerd worden door
de ondergrondse massastromen van Parijs.
Tegen stroom, in de stroom.
Verdwalen mag in dit verzamel-web waar je van
hashtag op hashtag kan springen. #0x0y0z
Life is a game, play it! Maak van alles een spel.
Deze oneindige collage van ideeën en perspectief zijn
een reflectie op hoe ik ervaring en herinneringen verzamel.
Anders dan een toerist of pendelaar te zijn die doelt
naar het verwachte, probeer ik te achterhalen hoe
we herinneringen, essentie en gevonden beeldmateriaa
van het dagelijkse leven terug zichtbaar kunnen maken.
Van “voyageur” naar “voyeur”.
Van pendelaar naar kijker.
Van reiziger naar nomade.
Back-uppen van de her-innering.
Resetten van ingesteldheid.
Mentaliteit refurbishen.
Het is maar hoe je het bekijkt.
En geloof mij, het heeft een grotere invloed op je nabije
wereld dan je op het eerste zicht zou durven denken.
Tijdens mijn onderzoek rond “Overal thuis?”
deed ik enkele frappante ontdekkingen over mezelf.
Zaken die ik eigenlijk al wist maar nog niet had ingezien.
En daar zit het hem nu net. Inzien. Beseffen. Toepassen.
Ik tekende mijn kamer en alles wat er te vinden was
zowel thuis als van tijdens mijn Erasmus in Montpellier
(9vierkante meter) op een groot wit papier.
Daarboven kwam een kalk voor alles
wat ik ermee associeerde. Wat blijkt?
Ten eerste, ik verzamel alles. Echt alles. Overal potentieel.
Ten tweede, met foto’s doe ik net hetzelfde. Ik associeer
beelden met andere herinneringen die ik heb vastgelegd.
Elke klik is een soort toeëigening. Veilig opgeslagen.
Van mij. En toch nog steeds van de hele wereld.
Maar ook nu een deel van mij. Een herinnering in mijn hoofd.
En waar bewaren we de dingen die we ons toeëigenen?
Juist, thuis. We voelen ons thuis waar onze spullen zijn.
En zo, ben ik dus “overal thuis”. @i_wander_you_see
Mentaliteit, visie, perspectief en standpunt.<
Gelaagdheid zien. Lagen ontleden. Dieper graven.
Dat is wat we moeten doen. Opnieuw gerelateerd voelen
met het geheel. Want enkel dan lijken we onze verantwoordelijkheid
te willen nemen, appreciatie te tonen of actie te ondernemen.
Wat hebben we aan uitbundige visies voor deze wereld,
als een gezonde mentaliteit die op respect en betrokkenheid
zou moeten gebouwd zijn, eerder op het randje van de dood balanceert?
Hoe kunnen we goede antwoorden bieden als de vragen
verkeerd worden gesteld?
Hoe kunnen we goede oplossingen vinden
als problemen zich eigenlijk al in de basis verschuilen?
Is het niet beter problemen bij de bron aan te pakken
in plaats van aan symptoombestrijding te doen?
Maar het is mogelijk.
Denk maar aan het Baader-Meinhof Fenomeen.
Eénmaal mensen ergens het bestaan van afweten,
zien ze het overal.
De foto’s die Sarah mij opstuurde zijn hiervan
mijn grootste bewijs.
Terwijl ik bij haar logeerde in Parijs, had ik haar
mijn wegwerp-cameraatje gegeven als vrijblijvende
opdracht in ruil voor mijn documenterende foto’s.
Ze was gefascineerd geraakt en wilde graag zien
wat ik wél had gezien en zij niet.
Autonomie.
Dat is de betekenis van dat kleine cameraatje.
Enkel zo kunnen we mensen bereiken en aanzetten tot actie.
Helpen kijken, inzien en visualiseren, los van meeslepende stromen.
Hoe kunnen we de gelaagdheid van de bestaande wereld
doorgronden? Bereikbaar maken? Zichtbaar?
Moeten we de stroom verleggen, verbreden of eerder gewoon
weer terug vrij laten meanderen? Verschillende standpunten
aanreiken en ademruimte voorzien?
Een systeem, waarbij connecties ons meenemen?
Misschien een formule om gelaagdheid makkelijker
te doorgronden? Klasseren? Ordenen?
En wat is de rol van Architectuur hierin?
Wat kan visie betekenen voor
de toekomstige vragende partij?
Hoe voelen we ons thuis?
Wat is onze thuis?
Overal thuis?
Maakt het dan echt niemand nieuwsgierig?
Krijgt niemand zin om te gaan exploreren?
Iemand?
I wander…