Scriptiebank overzicht

Deze thesis weerlegt de veronderstelling dat textiel politiek onbelangrijk is. Sinds de
(vroeg)moderne tijd wordt het materiaal ingezet als instrument van onderdrukking, met name tegenover vrouwen en gekoloniseerde volkeren. Tegelijkertijd schuilt er in textiel ook een mogelijkheid van verzet. Voortbouwend op drie vastgestelde lacunes in huidig textielonderzoek, verkent deze thesis hoe amateuristische textielpraktijken een plaats van subversieve kracht kunnen zijn, met aandacht voor de samenkomst van gender en ras. Via een textiele etnografie bij Manoeuvre, een open textielatelier in Gent, worden drie subversieve strategieën geïdentificeerd: (1) de toegankelijkheid van textielbewerking; (2) het reclaimen van vrouwelijke en raciale connotaties – met daarbinnen aandacht voor publieke zichtbaarheid, intergenerationele en
interculturele verbindingen, plezier als verzetsdaad en het vormgeven van sociale identiteiten; en (3) de functie van textiel als lichamelijk, zintuiglijk en emotioneel kennissysteem. Ten slotte benadrukt de thesis dat de subversieve potentie van textiel afhangt van context en gebruik.

Deze scriptie gaat over de invloed van historische trots en retrospectie ten aanzien van de hedendaagse mentaliteit inzake cultuur en politiek.

Pago a la tierra, ceremonies voor Pachamama en de apus“Dit noemen we een ‘pago a la tierra’, en waarom doen we dit? Omdat we dankbaar zijn voor alles wat de aarde ons geeft, zonder moeder aarde kunnen we niet leven. Dit is de aarde die ons voedt, waar we op wandelen, waarop we de liefde bedrijven, waar we onze huizen op bouwen, dus daarom moeten we steeds dankbaar zijn en pachamama bedanken zodat alles ook blijft voortduren.

De manier waarop we op zoek gaan naar informatie, is in de laatste tien jaar behoorlijk veranderd. Vroeger waren er de eindeloze boekenrekken in de bibliotheek met steekkaarten en  fichebakken. Tegenwoordig is er het internet, met sites als Google en Wikipedia. Meer en meer moeten leerkrachten hun leerlingen nu aanmoedigen om nog eens een boek ter hand te nemen of  “het niet allemaal van Wikipedia af te schrijven”. Het gemak waarmee informatie te kopieren-en-plakken valt, lijkt een soort luiheid in de hand te werken. Letten onze jongeren wel nog op waar ze hun informatie vandaan halen?