Scriptiebank overzicht

Inclusief onderwijs: een droom die werkelijkheid kan worden?

Hebt u ooit een droom gehad die werkelijkheid werd? Misschien lijkt een droom toch niet altijd ver weg te zijn. Inclusief onderwijs -het perfecte onderwijssysteem waarin elk kind en elke leerkracht elkaar mooi de handjes geven en samen met elkaar leert en om elkaar geeft- lijkt een onmogelijke opdracht, een droom die nooit werkelijkheid kan worden. En toch… er blijken voorbeelden van te bestaan in het buitenland, zou dit dan ook in Vlaanderen mogelijk zijn?

Allereerst: wat is inclusief onderwijs eigenlijk?

Is het verschil in studiekeuze bij autochtonen en allochtonen het gevolg van een echte keuze?
 
 
Hoe kunnen we zorgen voor meer diversiteit in het hoger onderwijs? Waarom zitten er zo weinig allochtonen in het hoger onderwijs in vergelijking met het aandeel allochtonen in de maatschappij? Deze vragen houden heel wat scholen, ouders, onderzoekers en beleidsmensen bezig. Om hierop een antwoord te vinden, wordt vaak gekeken naar de studiekeuze van leerlingen op het einde van het zesde middelbaar. Hierbij worden echter enkele scharniermomenten in de schoolloopbaan over het hoofd gezien.

Is het verschil in studiekeuze bij autochtonen en allochtonen het gevolg van een echte keuze?
 
 
Hoe kunnen we zorgen voor meer diversiteit in het hoger onderwijs? Waarom zitten er zo weinig allochtonen in het hoger onderwijs in vergelijking met het aandeel allochtonen in de maatschappij? Deze vragen houden heel wat scholen, ouders, onderzoekers en beleidsmensen bezig. Om hierop een antwoord te vinden, wordt vaak gekeken naar de studiekeuze van leerlingen op het einde van het zesde middelbaar. Hierbij worden echter enkele scharniermomenten in de schoolloopbaan over het hoofd gezien.

Biodiversiteit...nu ook voor kids!

Het gaat niet goed met de biodiversiteit op aarde, ondanks de vele internationale verdragen.
Een gedragsverandering dringt zich op. Volgens Sandra Bamps is het onderwijs hierbij hét middel bij uitstek. ‘De kinderen van vandaag zijn immers de volwassenen van morgen!’, motiveert ze.  De pas afgestudeerde milieucoördinator werkte een onderwijsproject uit over biodiversiteit voor kinderen van 7 tot 12 jaar. Deze scriptie maakte Sandra in opdracht van Milieuzorg Op School.

Doorbreek de stilte
 
Kinderen die langdurig ziek zijn. Voor velen is dit thema de ‘ver-van-mijn-bedshow’. Iedereen vindt het wel erg, maar niemand staat er verder bij stil. Tot iemand uit de nabije omgeving getroffen wordt. Even lijkt de wereld stil te staan. Overleven krijgt hier vervolgens voorrang op leven. Maar wanneer kinderen een langere periode ziek zijn, durft het spreekwoord ‘Uit het oog, uit het hart’ wel al eens gelden.
 
Elk jaar blijven kinderen een langere periode van school weg omwille van een ziekte of een ongeval.

Waar blijft de klassenloze klas? De uitdaging van diversificatie
 
Het is ondertussen geen nieuws meer dat het onderwijslandschap in Vlaanderen geteisterd wordt door hardnekkige ongelijkheden. Zo blijken de leerlingen uit welgestelde en autochtone gezinnen beter te presteren dan kinderen uit minderbedeelde en allochtone ouders. Al zijn we de voorbije twee jaar overspoeld met literatuur over deze problematiek, er ontbreekt nog steeds een grondige discussie over de processen van het ontstaan van deze ongelijkheden.

“Mijn baarmoeder is een woestijn”
 
Wereldwijd eindigt 22 procent van alle zwangerschappen in een abortus provocatus. In Oost Europa is dit zelfs 57 procent. Dat abortus een vrouw niet onberoerd laat, wordt steeds duidelijker. Veel vrouwen krijgen na hun abortus problemen met de verwerking van het verlies. De vruchtbare moederschoot lijkt voor hen soms zelfs een dor, droog en onvruchtbaar land, waar niets nieuws kan groeien.
 
Het was het onderwerp van de dag in het voorjaar van 1990: abortus, mag het wel of mag het niet?

Alleenstaande moeders de klok rond

‘Alleenstaande moeders de klok rond’ is de titel van het project dat ontstond en vorm kreeg op de stageplaats van een studente uit de Artevelde Hogeschool. Spil van dit project was de Dipmethode als participatieve methodiek en werkhypothese om een probleemanalyse te maken van de situatie van alleenstaande moeders in Gent en om concrete projecten voor te kunnen stellen.

Er zijn steeds meer eenoudergezinnen in ons land, de grote meerderheid daarvan zijn alleenstaande moeders.

Harry Potter crosses over and a partial translation of Mugglenet.com’s What Will Happen in Harry Potter 7?

Who Lives, Who Dies, Who Falls in Love and How Will the Adventure Finally End?
 
 
Harry Potter voor iedereen
 
Harry Potter is een fenomeen waar je niet omheen kan. Verwonderd over het enorm aantal kinderen die wereldwijd in de ban waren van J.K. Rowlings geesteskind, kon ik, een volwassene nota bene, enkele jaren geleden niet weerstaan aan de hype. Ik wou wel eens weten waar al die drukte rond een kinderboek vandaan kwam.

Loopt het mis met “de jeugd van tegenwoordig”?

Wat moeten jongeren met problemen doen om de aandacht te krijgen van volwassenen? Veel jongeren voelen zich misbegrepen en hebben de steun van volwassenen ten volste nodig. Wanneer ze deze echter niet op een gewone manier kunnen krijgen, zoeken ze die aandacht via omwegen.

De mentaliteit en de leefgewoonten van de maatschappij zijn erg veranderd tegenover enkele jaren geleden. Dit uit zich onder andere in het gedrag van de jongeren.

Het failliet van een generatie, geknipt en geplakt
Montagetechnieken in het oeuvre van een vergeten, Antwerpse auteur.
 
Omdat hij-gij-wij allen, indien we ten minste eerlijk willen zijn, geen betekenis kunnen geven uit vrees in’t een of ander asiel voor hersenverminkten te worden opgesloten.
We zijn kinderen van onze tijd, dus intellektuele lafaards[1].
 
Dit citaat uit Baltazar Krull’s hart zingt maneschijn (1933), één van de twee romans van de Antwerpse auteur Kurt Köhler (1907 – 1945), geeft de crisis weer van de generatie jongeren die opgroeiden tijdens en na de Eerste Wereldoorlog.

Kunnen de Academie het poëzieonderwijs redden?

Hans Groenewegen uitte onlangs in De Groene Amsterdammer vrijuit diens afschuw bij de idee dat poëzie en onderwijs iets met elkaar te maken zouden kunnen hebben. “School”, stelt hij, “betekent kinderen, en hoewel kinderen in de volksmond wel eens van poëtische gaven voorzien worden, zijn ze geen dichters, en meestal ook geen poëzielezers. Een dichter schrijft meestal niet om kinderen of groter, halfwas grut te verrassen, te ontroeren, te choqueren of op een andere manier voor de poëzie te winnen.

Als een vis in een aquarium       
 
In december 2006 belandde een man met afasie in de cel en vervolgens in een gesloten asielcentrum omdat hij niet kon zeggen wie hij was. De politie beschouwde hem als een illegale Rus. Dit jammerlijke voorval illustreert dat afasie nog veel te weinig gekend is.
 
Afasie tast de mens aan in zijn meest authentieke functie. Immers, wat is er meer vanzelfsprekend dan ‘spreken’ en onze gedachten en gevoelens uiten in ‘woorden’. Men schat dat er in België meer dan 20.000 personen met afasie zijn.

Het onmaatschappelijke van de school

Via ontscholing en omscholing naar een maatschappelijke school
 
Waar leren we het meest? Als je er goed over nadenkt hebben we levenswijsheid niet op school geleerd, de belangrijkste dingen leer je in het ‘echte’ leven, door de betrokkenheid  met mensen. Hoe je je gedraagt op een feestje, hoe je aardappelen kookt, hoe je een auto bestuurt… Is de school dan overbodig? Is het verspilde moeite? Ik heb drie jaar een klassieke opleiding genoten en ben dan overgeschakeld naar Wetenschappelijke B.

After all:
“The world is a dangerous place to live in,
Not because of the people who are evil,
But because of the people who don’t do anything about it.”
(Albert Einstein)
 
De term “psychopaat”, mensen hebben de dag van vandaag een vaag idee van wat de term inhoudt en weten zeker dat ze die niet graag in persoon zouden ontmoeten, dat ze achter slot en grendel thuishoren.  Psychopaten jagen door de kille berekendheid waarmee ze allerlei wreedaardigheden begaan, hun complete gewetenloosheid en meedogenloosheid, rillingen over onze collectieve ruggengraat.

Zwanger van de vijand                       

De verwoestende gevolgen van seksueel geweld in oorlog

“No matter where a women lives,
giving birth should be a time of joy,
not a sentence to death.”
(UNFPA EXECUTIVE DIRECTOR THORAYA A. OBAID, 2004)

Het aantal burgers dat wordt getroffen door de talrijke oorlogen loopt de laatste jaren steeds meer op.  Vrouwen in oorlogsgebieden zijn nergens meer veilig; ze worden mishandeld, verkracht, vaak meerdere malen, soms nachten achter elkaar, niet zelden erop toeziend hoe hun zus, dochter,…hetzelfde lot ondergaat.

“The Running Dinner”
Over gezondheidsbevordering op school
 
 
Vandaag de dag zijn mensen heel sterk bezig met hun gezondheid. De term is niet meer weg te denken uit de maatschappij. Bij de start van een nieuw jaar hoor je heel vaak dat mensen elkaar een goede gezondheid toewensen. Ook in de media horen we de laatste tijd heel veel over sport, gezond eten, gezond leven...

Schaamrood. De ervaring van menstruatie bij katholieke Vlaamse vrouwen (1920-1960)
 
In hoeverre was de kennis van menstruatie in medische kringen een weerklank van die bij Vlaamse meisjes en vrouwen? De kennis van artsen is doorheen de eeuwen geëvolueerd. Grieken gaven menstruatie bijvoorbeeld hetzelfde statuut als het hebben van een bloedneus. Pas in de negentiende eeuw werd het verband tussen menstruatie en vruchtbaarheid duidelijk. Ondanks die evolutie bleven niet-medische verklaringen voor menstruatie weerklinken doorheen de eeuwen.

Vesico-vaginale fistels in Afrika. De vroedvrouw in ontwikkelingswerk

op zoek naar een oplossing
 
De foto
Lydia is een Belgisch meisje van bijna 10. Vandaag bezoekt ze samen met haar ouders een dorpje in het zuiden van Burkina Faso. Daar loopt ze vrolijk met een baby op haar rug gebonden. Een Afrikaanse vrouw heeft haar geholpen om de doek vast te maken. Zo is ze net een Afrikaanse mama en ze geniet van haar “spel”.
Voor veel meisjes, niet veel ouder dan Lydia, is dit de realiteit van elke dag. Van jongs af aan werken zij in en om het huis.

WOORD VOORAF
 
 
Graag had ik volgende mensen willen bedanken voor hun steun bij het realiseren van mijn eindwerk:
 
Mevrouw Annemie Thijs, mijn copromotor, heeft mij geholpen bij het opzoeken van nuttige informatie en heeft ervoor gezorgd dat ik mijn leerstage kon volgen in haar dansschool te Mechelen. Daarnaast heeft ze me zo ver kunnen brengen, deel te nemen aan een wedstrijd van Ierse dans, waar ik als derde eindigde bij de “Ligt Jig”. Ik wil haar bedanken voor de steun en voor al de ervaring die ze mij heeft meegegeven.

 
Hoe hard ik ook probeer, mijn kind wil steeds meer en meer
Wat zeggen tv-programma’s zoals ‘De Supernanny’ en ‘Huis op stelten’ bij jou? Ooit al eens één van de vele opvoedingswinkels in jouw provincie binnen gestapt? Of herken je de vele discussies rond ‘hoe voed ik nu op een goede manier mijn kind op’?

Gebeten door de lachmicrobe
 
Lien Deblaere is educatief medewerkster bij VFG, de gehandicapte vereniging van Bond Moyson. Ze volgde een opleiding tot lachanimator bij de lachclubs van België. ‘Iedereen kan lachen en je kunt het ook niet verkeerd doen. Je moet het doen zoals je zelf voelt dat het goed is. Je moet je volledig los laten,’ aldus Lien. ‘We lachen zonder reden omdat we willen lachen en omdat het heel gezond is.’
 
Lachyoga werd in 1995 uitgevonden door de Indische arts Dr. Madan Kataria.

De commerciële toekomst van mensen in armoede in Vlaanderen.

‘Mensen in armoede’ en ‘commerciële handel van ICT’ lijken op het eerste zicht twee onderwerpen die onmogelijk met elkaar te verbinden zijn.

Wie heeft er nog nooit van Afrikaanse bootvluchtelingen gehoord, die via Marokko, Libië, en recenter ook Mauretanië en Senegal, Spaanse of Italiaanse bodem willen bereiken?

In de krant kan je bijna dagelijks berichten lezen over onderschepte gammele bootjes, pateras genoemd, volgestouwd met jonge Afrikanen. Westerse toeristen op de stranden van Tenerife worden plots geconfronteerd met de grote kloof tussen het rijke Westen en Afrika, als er verkleumde Afrikanen aanspoelen terwijl zij, al dan niet ingesmeerd, bakken in de tropische zon.

Een waarschuwingslabel voor opvoedingsvragenlijsten?
 
 
Het opvoeden van kinderen staat tegenwoordig vaak in de belangstelling: er verschijnen heel wat boeken over en ook op televisie zijn er verschillende programma’s die hier aandacht aan besteden. Toch is niemand het eens over wat nu precies het opvoeden van kinderen inhoudt.
Om meer zicht te krijgen op wat ouders beleven en ervaren bij het opvoeden van hun kind, leggen hulpverleners vaak vragenlijsten voor aan ouders. Zo proberen hulpverleners enerzijds de (vaak problematische) thuissituatie beter in beeld te brengen.

Kunst wordt keitof

Het blijft een hardnekkig cliché: kunst, en dan vooral kunstbeleving, is een elitair gebeuren
waarbij mensen van middelbare leeftijd op een zondagnamiddag naar een schilderij staan te
turen. Een compleet foute perceptie, want als je al van in de kleuterklas kinderen vertrouwd
maakt met kunst, verlaag je niet alleen de drempel voor latere contacten met kunst, je zet
mensen aan tot reflectie, samenwerking en wederzijds begrip.

Samenvatting
In dit onderzoek werd het effect nagegaan van schematiseren op begrijpend lezen en op metacognitie. In totaal namen 269 leerlingen en 14 leerkrachten uit 15 klassen, verspreid over het vijfde en zesde leerjaar deel aan het onderzoek. De leerlingen uit de experimentele conditie leerden ofwel schema’s maken of kregen schema’s. De leerlingen uit de controlegroep kregen verbale toelichtingen omtrent het verwerken van een tekst.
De resultaten van dit onderzoek wijzen uit dat schematiseren niet leidt tot significant hogere scores op een gestandaardiseerde begrijpend leestoets.

Reeds enkele decennia bestaat het concept van zelfhulpgroepen, waarbij lotgenoten elkaar op regelmatige basis treffen om informatie en ervaringen uit te wisselen en elkaar te steunen vanuit de eigen ervaringsdeskundigheid. Het fenomeen ‘online zelfhulpgroepen’ is daarbinnen relatief recent. Bij deze zelfhulpgroepen verzamelen lotgenoten zich op het internet met betrekking tot een specifiek probleem, in een virtuele zelfhulpgroep. Via woorden op een scherm interageren leden om kennis uit te wisselen, over onderwerpen te discussiëren, vrienden te zoeken, elkaar tot steun te zijn, etc.

Negentiende-eeuwse variététheaters: verrassend hedendaags

Het archiefonderzoek van Evelien Jonckheere naar de Gentse variététheaters van 1880 tot 1914 wierp een licht op een onontgonnen amusementsvorm. Nooit voorheen verscheen in België een publicatie over het variététheater.

“Les enfants anormaux” voor de lens

 “De beide handjes omvatten de greep. Ieder tracht zijn stok kaarsrecht te houden en in dien stand, naar omhoog te heffen, daarna doen dalen, enz. Nu de handen uit de mouwen, eens flink diep ingeademd, de pollekes in elkaar gewreven en opnieuw met moed aan den arbeid! Op de vraag: “Wie kan nog hooger?”, heft een kleine zich reeds op de teenen en weldra volgen zijn makkertjes dit voorbeeld na. Nu weer dalen en dan rijzen, om steeds hooger nog te wijzen…” (Br. Ebergiste, 1925, p. 38‐39)

‘Les enfants anormaux’ voor de lens.