Scriptiebank overzicht

 Een monumentaal verleden 11 November 1918 de oorlog is voorbij. Vier jaar lang heeft het Engelse leger Ieper succesvol verdedigd tegen de Duitsers. Meer dan 200.000 soldaten zijn er gestorven, van de stad zelf blijft geen steen overeind.  Moet dit gevierd worden? Of kan men enkel nog rouwen?  In de directe nasleep van WOI wisten de Britten het zelf niet goed en de Menenpoort in Ieper weerspiegelt dit.  Aan de buitenzijde is het Britse monument een triomfboog, binnenin is het een tombe. Meer dan 50.000 namen van Britse soldaten sieren de muren.

De stilte van NurembergHet is intussen al meer dan zestig jaar geleden dat in het naoorlogse Nuremberg, tussen 1945 en 1949, het lot van de belangrijkste nazikopstukken werd bezegeld. Nochtans is de nalatenschap van Nuremberg vandaag nog altijd sterk aanwezig in het collectief geheugen van onze samenleving. We herinneren ons Nuremberg in de eerste plaats als een eerste belangrijke stap in de ontwikkeling van een internationaal strafrecht, maar ook in minder fraaie termen, als de afrekening met een pijnlijk verleden.Maar welk verleden is dat dan precies?

Voor vele mensen zal de link tussen de opvang van nabestaanden en de politie niet onmiddellijk duidelijk zijn. Als je aan mensen vraagt welke associaties het woord politie bij hen oproept, krijg je vaak antwoorden in de trend van : ‘de politie regelt het verkeer’, ‘de politie lost misdaden op’, ‘de politie geeft boetes’, … Slechts een beperkt aantal mensen is er zich echter van bewust dat één van de taken van de politie ook het opvangen van nabestaanden is.

Vreemde tranen
 
Hoe kunnen we multicultureel samen leven? Altijd wel stof tot debat. Ik wil het daarentegen even hebben over hoe we samen kunnen sterven. Staat u er ooit wel eens bij stil dat we op een dag allemaal moeten sterven? Allemaal, zonder onderscheid in afkomst, religie, ras of geslacht? En dat er daarbij altijd mensen achter blijven die rouwen?
 
Hoe we afscheid nemen van onze doden en ons verdriet daarover een plaats geven, is zeer individueel, maar wordt tegelijk ook sterk cultureel bepaald.

 
“Ik ben niet geïnteresseerd in het verleden. Ik ben geïnteresseerd in de toekomst,
want daar verwacht ik de rest van mijn leven te vertoeven.” - Charles Kettering
 
Toekomstverhalen over hulpverlening in sciencefictionfilms vormen een waardige ‘instrumental tool’. Huidige tendensen worden er haast karikaturaal in gerepresenteerd dankzij het stereotype ‘what if?’ template van het genre. Op die manier alarmeren ze ons en verhogen ze het bewustzijn omtrent actuele trends.