Een kwalitatieve studie in het domein van de cognitieve narratologie die onderzoekt of het concept van Storyworld Possible Selves (Martínez, 2014; 2018) een verklaring kan bieden voor literaire immersie. Dat gebeurt via een case study van de Engelstalige roman "Darkly Dreaming Dexter" van Jeff Lindsay.

Deze masterproef onderzoekt hoe de Zweedse klimaatactiviste Greta Thunberg visueel wordt voorgesteld of 'geframed' in drie uiteenlopende media. Afbeeldingen uit De Standaard, de Zweedse krant Dagens Nyheter en het Russische nieuwsplatform RT werden daarvoor onderworpen aan een kwantitatieve inhoudsanalyse en vervolgens verder (kwalitatief) geïnterpreteerd. Daaruit blijkt ten eerste dat de ideologie en achtergrond van de media meespelen in de manier waarop Greta Thunberg wordt voorgesteld. Het overheidsgestuurde, kritische RT toont een veel negatiever beeld van haar dan Dagens Nyheter, dat geregeld lof en trots uit voor de klimaatactiviste. Ten tweede blijkt de macht van afbeeldingen - vaak zwaar onderschat - bijzonder groot. De manier waarop een persoon op de foto staat, kan de mening van de nieuwsconsument absoluut beïnvloeden.

Deze thesis onderzoekt of journalisten, die voor onderzoek undercover gaan, botsen op ethische en/of juridische grenzen in de praktijk. Er wordt met andere woorden nagegaan hoever journalisten gaan om de waarheid aan het licht te brengen. Wat betreft het ethisch luik wordt er zowel gekeken naar de beroepsethiek als naar de individuele ethiek. Wat betreft het juridisch luik wordt er onderzocht in hoeverre journalisten de wettelijke regels naleven. Bovendien wordt er onderzocht hoe deze journalisten omgaan met ethische dilemma’s en door welke factoren ze zich laten beïnvloeden in hun beslissingsproces.

Een retorische analyse van het propagandistische discours in woord en beeld in Hulsius' embleembundel Den Onderganck des Roomschen Arents door den Noordschen Leevw.

In de Libanese protesten van 2019 en 2020 werd de politieke machtsbalans niet alleen met traangas en betonblokken, maar ook met politieke speeches verdedigd. Een kritische discoursanalyse legt die discursieve en taalkundige strategieën bloot.

Het figuur van Hendrik Conscience en het leven van Vlamingen in de negentiende eeuw op basis van het Italiaanse boek Vita domestica dei fiamminghi descritta in tre racconti da Enrico Conscience van de Italiaanse letterkundige Tommaso Gar.

Een prosodische analyse van het Franse bijwoord 'visiblement' toont aan dat de twee betekenissen van het bijwoord te onderscheiden zijn door middel van toonhoogte. Bovendien blijkt de alombekende aanname dat komma's in een zin overeenstemmen met een pauze in spraak achterhaald. Met bovenstaande conclusies draagt deze scriptie bij aan het onderzoek in de (i) prosodie, (ii) de automatische spraakgeneratie en (iii) het taalonderwijs.

Deze scriptie onderzoekt hoe scholen kunnen bijdragen aan het verhogen van holebitolerantie. In dat licht worden de positie van wetgeving, onderzoek en didactisch materiaal ten aanzien van LGBTQ+ onderwerpen in het onderwijs besproken. Hoewel de literatuurstudie aanwijst dat zowel expliciete (top-down) als impliciete (bottom-up) aandacht vereist zijn om queer thema’s in secundaire scholen te promoten, stuurt dit onderzoek vooral aan op een impliciet-geïntegreerde aanpak van LGBTQ+ onderwerpen in de concrete lespraktijk.

Een onderzoek naar de mate waarin Nederlandstalige leerlingen de regel van "l'accord du participe passé" beheersen en in welke mate immersie-onderwijs (ook gekend onder de namen CLIL of EMILE) de beheersing van deze regel beïnvloedt.

In deze thesis wordt de dramaturgie van de leesbaarheid voorgesteld als methode om na te denken over de relaties tussen theater en politiek en dit via het denken en schrijven van theatermaker Bertolt Brecht, dramaturge Marianne Van Kerkhoven en filosoof Jacques Rancière. Na een inleiding op de
raakvlakken tussen theater en politiek volgt een korte samenvatting van de aloude discussies over
autonomie/engagement en vorm/inhoud om uit te komen bij een ‘geëngageerde autonomie’. Het brechtiaanse paradigma dat de toeschouwer via een zo leesbaar mogelijke theatrale bemiddeling bewust probeert te maken van de sociale omstandigheden om hem bijgevolg aan te sporen deze te veranderen
(Rancière 2015 [2008], 13), wordt ernstig geproblematiseerd door Jacques Rancière. Deze verwerpt namelijk elk causaal verband tussen het beoogde effect van een kunstwerk en de uitwerking ervan op de toeschouwer (i.e. hoe de toeschouwer de voorstelling leest). Rancière ziet politiek niet als
de uitoefening van, of de strijd om de macht, maar als een herconfiguratie van een delen van het zintuiglijk waarneembare (partage du sensible). Kunst wordt politiek wanneer ze een poging doet om dit zintuiglijk waarneembare te reorganiseren, zich ervan bewust dat ze niet voorop kan lopen op zijn
mogelijke effecten. Dat is bij uitstek een dramaturgische kwestie. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dramaturge Marianne Van Kerkhoven de overgang belichaamt van de meer brechtiaanse strategieën naar een meer rancièristische kijk op de politiek van het theater. Als geen ander bepleit ze dat theater
zich niet noodzakelijk expliciet met politieke issues hoeft bezig te houden, maar dat het wel ten alle tijden een politiek bewustzijn moet cultiveren (Van Kerkhoven 2002 [1996], 169 & [1999], 203). Manieren om dat bewustzijn te communiceren aan de toeschouwer aan de hand van de formulering van
de dramaturgie van de leesbaarheid is het onderzoek van deze thesis. Leesbaarheid ontstaat op de as tussen vorm en inhoud, toegankelijkheid en complexiteit, autonomie en engagement.