Digitalisering is vandaag de dag bijna overal in onze samenleving terug te vinden. Het is
geëvolueerd tot een norm die ons dagelijks handelen sterk beïnvloedt. Niet alleen voor het
individu, ook binnen de hulpverlening speelt digitalisering een belangrijke rol. Omwille van
de huidige coronacrisis is digitalisering binnen de hulpverlening enorm toegenomen, vaak
omdat men niet anders kon. Net omwille van deze tendens, is het essentieel om onderzoek
te doen naar het begrip digitalisering. Digitalisering beïnvloedt met al zijn verschillende
aspecten de hulpverlening. We willen daarom als studenten maatschappelijk werk met een
gemeenschappelijke interesse rond dit thema zelf hierin onze bijdrage leveren.

Dit onderzoek heeft als doel om de ervaringen van maatschappelijk werkers binnen de
integrale jeugdhulp op vlak van digitalisering in kaart te brengen. De
hoofdonderzoeksvraag luidt als volgt: “Hoe ervaren maatschappelijk werkers de
digitalisering binnen de sector van de integrale jeugdhulp in Vlaanderen?”.

Wij formuleren een antwoord op onze onderzoeksvragen aan de hand van kwalitatief
onderzoek. We begonnen met een literatuurstudie naar relevante thema’s en bevroegen
enkele experten. Nadien namen we tien diepte-interviews af bij maatschappelijk werkers
van verschillende organisaties binnen de integrale jeugdhulp. Uit onze interviews blijkt dat
hulpverleners digitalisering zowel positief als negatief kunnen ervaren. De visie van hun
organisaties varieert van ‘geen concrete zienswijze’ tot een duidelijker beeld over
digitalisering binnen hun werking. De toekomstvisie van onze respondenten lijkt aan te
tonen dat er gestreefd moet worden naar een heldere visie binnen een
hulpverleningsorganisatie. Als we kijken naar hun competenties, blijkt dat maatschappelijk
werkers vaak enkel over basis ‘digivaardigheden’ beschikken voor het uitvoeren van hun
job. Verder komt naar voor dat er ondersteuningsnoden zijn voor zowel het werkveld als
voor de cliënten. Er is behoefte aan infrastructuur, concrete vormingen, technische
ondersteuning en beleid. Tot slot is er de suggestie om digitalisering verder te integreren
in opleidingen zoals het sociaal werk.

Op basis van onze resultaten worden aanbevelingen gedaan op verschillende niveaus. In
eerste instantie moeten er duidelijke richtlijnen (beleidsniveau) en afspraken
(organisatorisch en interpersoonlijk niveau) worden gemaakt omtrent de plaats van
digitalisering in de hulpverlening. Daarnaast moeten er meer technologische middelen en
opleidingen op maat worden aangereikt.

Met ons onderzoek is er een volgende stap gezet om digitalisering breder in kaart te
brengen binnen de hulpverlening van de integrale jeugdhulp. We doen daarom graag een
oproep naar vervolgonderzoek om nog dieper in te gaan op het thema. Zelf denken we dat
het relevant zou zijn om te analyseren hoe digitalisering geïmplementeerd kan worden
binnen opleidingen of cursussen.

In deze bachelorproef zochten we via kwalitatief onderzoek een antwoord op de vraag: “Hoe ervaren 17-jarigen, die worden opgevolgd door het OCJ Brugge, de ondersteuning en voorbereiding op hun (zorg)traject naar volwassenheid?”.
Om onze onderzoeksvraag te beantwoorden en de doelstellingen te bereiken namen we tijdens de maanden maart en april 2022 interviews af bij 17-jarigen die opgevolgd worden door het OCJ Brugge.
Uiteindelijk bracht ons dit tot een tool en aanbevelingen om in te zetten in het werkveld.

Deze masterproef onderzoekt de functie, de betekenis en de praktische invulling van lichamelijke opvoeding in de heropvoedingspraktijk binnen de context van het Rijksopvoedingsgesticht (ROG) van Ruiselede in de periode tussen 1912 en 1965.

De wet bepaalt dat een plaatsing van een kind alleen als laatste redmiddel en met het oog op gezinshereniging mag plaatsvinden, om de grondrechten van zowel ouders als kinderen te eerbiedigen. Het onderhouden van familiebanden is een gevestigde norm in de Belgische jeugdhulp en ligt aan de basis van ons jeugdbescherming systeem. Maar zou het hoofddoel van het werk van de jeugdbeschermers niet eerder moeten gesteld worden in functie van wat het kind in staat stelt zich goed te ontwikkelen, verre van pure ideologische verklaringen rond het belang van de familieband?

Deze scriptie brengt noden en pijnpunten rond geestelijke gezondheidszorg voor minderjarigen in kaart. Aan de hand van wetenschappelijke onderzoeken, beleidsdocumenten en getuigenissen wordt nagegaan hoe zorg en beleid verbeterd kunnen worden. Het onderzoek start met een centrale onderzoeksvraag en enkele deelvragen, gevolgd door een literatuurstudie en veranderingsstrategieën. De scriptie focust zich op drie brede domeinen: laagdrempelige geestelijke gezondheidszorg en preventie, crisis- en spoedeisende psychische hulpverlening, en kwaliteit van zorg.

Een onderzoek naar het opbouwen van kwaliteitsvolle begeleidingsrelaties binnen de residentiële jeugdhulpverlening met een actief reflectie instrument voor begeleiders en teams voor een relatiegerichte aanpak

Hoe gaan voogden om met de familieleden in het buitenland van niet-begeleide buitenlandse minderjarigen? Uit mixed method onderzoek blijkt dat de meeste voogden het belang van de transnationale relaties tussen de minderjarigen en hun families buiten België erkennen. Toch blijken de voogden op zeer verschillende manieren om te gaan met deze families.

De overgang naar volwassenheid is voor jonge jeugdzorgverlaters een sprong in het onbekende mét een veel te zware rugzak. De moeilijke thuissituatie, maar zeker ook het gebrek aan houvast en continuïteit in het jeugdhulptraject, dragen hiertoe bij.
Voorbereidingstrajecten zijn beperkt in tijd en de overgang moet gemaakt worden ongeacht men hier klaar voor is.
De Gezinsbenaderende Werking toont aan dat continuïteit in zorg en loslaten in verbondenheid mogelijk zijn in de jeugdhulpverlening en bijdragen aan een brug tussen jeugdzorg en het volwassen leven.

Een retrospectief onderzoek naar inspraak en beleving bij jongeren geplaatst in een
residentiële voorziening.

Dit retrospectief onderzoek verkent de beleving van jongeren tussen 18 en 28 jaar over
inspraakmogelijkheden binnen een residentiële voorziening en wat zij als scharniermomenten
ervaarden.

Om deze doelstelling te benaderen werd er een literatuuronderzoek gedaan, waarna er
kwalitatieve semigestructureerde interviews afgenomen zijn bij zeven verschillende
respondenten. Na deze afname werden de interviews getranscribeerd en geanonimiseerd om
hierna een biografische analyse te maken van de verhalen van de respondenten.

Uit de literatuur blijkt dat jongeren die uit huis geplaatst zijn zelden inspraak ervaren bij de
uithuisplaatsingsprocedure en tijdens de plaatsing zelf. Deze
masterproef bevestigt wat in de literatuur besproken wordt. De resultaten laten zien dat de
jongeren die deelnamen duidelijk meer betrokken wilden worden in besluitvoering omtrent
hun leven, maar dat hier meermaals geen mogelijkheid toe was.
Verder blijkt dat wanneer ze een gebeurtenis als een ‘critical moment’ ervaren dit meestal voort
komt uit daden en woorden van iemand uit de jongere zijn directe omgeving of uit eigen nood
aan het veranderen van hun leven. De omgang met deze ‘critical moments’ is altijd context-,
persoons- en tijdsgebonden.

Kolonies voor zwakke kinderen: een vergeten onderdeel in onze Belgische geschiedenis. Dit onderzoek brengt in kaart hoe men keek naar kinderen in de model-heropvoedingskolonies van het Nationaal Werk voor Kinderwelzijn tussen 1919 en 1987, en concludeert dat onze kijk op kinderen helemaal niet zo sterk veranderd is als we denken.

"Jouw voorziening. Een t(e)huis" heeft zijn onderwerp en uitwerking te danken aan de stem van jongeren met een jeugdhulpervaring. Aan de hand van verschillende participatieve onderzoeksmethoden zoals een enquête, focusgroepen en een photovoice wordt hun thuisgevoel in woord en beeld weergegeven. Het werk leidt tot een begripsomschrijving van het thuisgevoel en een aantal aanbevelingen voor een warme jeugdhulp die de thuis is van velen.

Deze masterproef verricht onderzoek naar een nieuwe beleidsmaatregel in Vlaanderen. Het onderwerp handelt over het persoonsvolgend budget (PVB) voor meerderjarige personen met een beperking en de effecten daarvan op de mantelzorgers van deze personen.

Onderzoek naar de meerwaarde van een simulatiegame binnen het begeleidingsproces van jongeren die zich in de jeugdhulp bevinden. Als product stelt men een begeleidingsmethode voor met als basis het simulatiespel 'The sims 4'.

.Krachtgerichte en netwerkversterkende methodieken zoals Eigen Kracht-conferenties worden vaak toegepast in de jeugdhulpverlening maar vinden tot op vandaag weinig ingang in de Geestelijke Gezondheidszorg. Stigmatisering en vooroordelen maken dat sommige hulpverleners te weinig geloven in de kracht en competenties van hun cliënt en zijn netwerk. Wil men streven naar een meer herstelgerichte zorg waar de cliënt zijn leven en zorg in eigen hand heeft dan kan EK-c een positieve aanvulling zijn op het bestaande aanbod.

Het familienetwerkberaad is een methodiek in de jeugdhulp die bijdraagt aan het versterken van sociale netwerken. Een familienetwerkberaad is een overleg tussen de cliënt, de familieleden, vrienden, andere belangrijke personen voor het gezin en één of meer zorgverleners, met als doel de krachtbronnen en mogelijkheden van het netwerk in kaart te brengen.
In deze scriptie wordt de effectiviteit van het familienetwerkberaad onderzocht.

Een waarschuwingslabel voor opvoedingsvragenlijsten?
 
 
Het opvoeden van kinderen staat tegenwoordig vaak in de belangstelling: er verschijnen heel wat boeken over en ook op televisie zijn er verschillende programma’s die hier aandacht aan besteden. Toch is niemand het eens over wat nu precies het opvoeden van kinderen inhoudt.
Om meer zicht te krijgen op wat ouders beleven en ervaren bij het opvoeden van hun kind, leggen hulpverleners vaak vragenlijsten voor aan ouders. Zo proberen hulpverleners enerzijds de (vaak problematische) thuissituatie beter in beeld te brengen.

Thesis biedt een duidelijk beeld van
 
Oververtegenwoordiging van Turkse en Marokkaanse jongeren binnen de
Bijzondere Jeugdbijstand
 
Dat allochtone jongeren en hun ouders dikwijls pas op een (te) laat moment in contact komen met de hulpverlenende instanties, is geen nieuws.