Scriptiebank overzicht

Onze bachelorproef gaat over hoe fictie het beeld over bipolariteit beïnvloedt. 1 op 20 Vlamingen heeft een bipolaire stoornis, en de stoornis kreeg de laatste jaren veel aandacht omwille van de razend populaire Vlaamse serie 'Knokke Off'. Vertrekkende vanuit de reeks en het bipolaire personage Louise, vertolkt door Pommelien Thijs, werpt deze multimediale bachelorproef een licht op de rol van fictie in beelvorming rond bipolariteit. Er werd gesproken met mensen die zelf een bipolaire stoornis hebben, de maker van 'Knokke Off' en enkele experten rond beeldvorming en de stoornis zelf.

Mijn scriptie gaat over de geschiedenis en de toekomst van Interactieve films. Ik heb zelf voor de scriptie ook een interactieve film gemaakt waar ik hierin kort over vertel.

Deze masterproef onderzoekt de professionele ongelijkheden waarmee niet-witte actrices en actrices met een migratieachtergrond geconfronteerd worden in de Vlaamse film- en televisiesector, met een focus op de intersectionaliteit van ras en gender. De studie identificeert specifieke uitdagingen en barrières die deze actrices ervaren, uiteengezet in vier deelvragen die de complexe lagen van ongelijkheid binnen de sector blootleggen.

Ten eerste ervaren niet-witte actrices psychologische belasting door hun representatieve last en het gevoel van isolatie in een overwegend witte omgeving. Ze worden vaak gecast in stereotiepe rollen die hun echte identiteiten en ervaringen niet weerspiegelen, wat leidt tot professionele frustraties en psychologische stress. Daarnaast versterkt hun casting de dominantie van witte en mannelijke perspectieven, wat hun marginalisatie bevordert.

Het onderzoek toont verder aan dat discriminatie op basis van ras en gender leidt tot significante professionele, sociale en economische nadelen. Deze actrices stuiten op structurele barrières zoals beperkte en vaak stereotiepe rollen die hun carrièremogelijkheden beperken. Ze ervaren subtiele tot expliciete discriminatie, die samen met ontransparante loonstructuren hun financiële welzijn en professionele groei beïnvloeden.

Persoonlijk welbevinden van de actrices lijdt ook onder deze ongelijkheden. De cumulatieve effecten van discriminatie schaden hun geestelijke gezondheid, resulterend in symptomen van angst, onzekerheid en een verlaagd zelfvertrouwen. Ondanks deze uitdagingen ontwikkelen de actrices diverse copingstrategieën zoals het vormen van netwerken voor steun, het initiëren van eigen projecten, en het ontwikkelen van onverschilligheid om emotionele energie te bewaren.

De masterproef concludeert met aanbevelingen voor de sector, waaronder de noodzaak voor herziening van narratieve structuren en een meer inclusieve representatie in de media. Er moet een effectief diversiteitsbeleid komen met concrete, meetbare doelen voor inclusiviteit. Het Vlaams Audiovisueel Fonds kan een belangrijkere rol spelen door het bevorderen van diversiteit zowel voor de camera als in creatieve en leiderschapsposities achter de schermen. Onderwijs speelt een cruciale rol in het bevorderen van een meer inclusieve en minder Eurocentrische wereldvisie. Bovendien is dekolonisatie van het curriculum en aan toneelscholen noodzakelijk om een meer inclusieve opleiding te bieden. Ook het aanstellen van diversiteitscoördinatoren en het trainen van vertrouwenspersonen in discriminatie-herkenning zou bijdragen aan een inclusiever werkklimaat. Tot slot benadrukt deze masterproef de behoefte aan verder onderzoek naar de specifieke ervaringen van niet-witte actrices, acteurs en andere identiteitsaspecten zoals seksuele oriëntatie en disability om effectieve beleidsmaatregelen en interventies te ontwikkelen.

Deze masterproef gaat aan de hand van interviews in op de verschillende filmproductionele en -creatieve context in Hollywood en Europa met Vlaanderen als specifieke case. De focus ligt voornamelijk op de verschillende aspecten van beide productiecontexten. De onderzoeksvraag luidt: “Wat zijn de verschillen tussen de Vlaamse/Europese productiecontext en die in Hollywood, en hoe ervaren Vlaamse filmmakers deze verschillen?”. Een eerste stap in het formuleren van een antwoord op deze vraag was dan ook het interviewen van enkele Vlaamse filmmakers met ervaringen in beide productiecontexten. Deze data werd vervolgens aangevuld met een krantenanalyse. Met behulp van een thematische analyse werden daarna negen thema’s op een inductieve wijze ontwikkeld om de onderzoeksvraag te helpen beantwoorden. Deze thema’s hebben betrekking op de vrijheid van de filmmaker, censuur, agents, streamers, het sterrensysteem, de macht van de vakbonden, financiering, hoe filmmakers in Hollywood geraken en de schaalvergroting. Uit dit onderzoek blijkt dat de voornaamste resultaten bijna allemaal wel teruggekoppeld kunnen worden aan de commerciële verschillen van beide productiecontexten. In Hollywood overheersen de commerciële belangen namelijk veel meer de genomen beslissingen dan in Vlaanderen en
Europa. Daardoor is deze laatste productiecontext in staat om grotere risico’s te handhaven. Daarnaast zijn de verschillen ook vaak te verklaren door de schaalvergroting die de Hollywoodiaanse filmindustrie kenmerkt.

The majority of queer scholars studying the AIDS crisis tend to take being sick as always already a socially mediated condition; such politically sensitive analyses primarily aim to disclose the normative structures informing HIV/AIDS. In this thesis, I suggest that the lived experience of HIV/AIDS is also about biological processes which cannot always be understood through a social/political analysis. I thus use both queer studies and medical humanities theories on the lived experience of chronic diseases as theoretical framework. Applying this framework on feature films about HIV/AIDS enables me to analyze the rich temporal dimensions that can be found in this corpus, which conveys temporality in medium-specific ways. I suggest that feature films enable the viewer to interpret the whole film, understood as the combination of camera movement, montage and narrative, as the transformed, accessible perception of the characters. In chapter 2, I distinguish two main causes for conflicting temporalities in AIDS films regarding infection with HIV. First, the impossibility to determine (retrospectively) the moment of infection with HIV, which often results in conflicting ways of dealing with temporality. Secondly, films relate differently to the lost culture of sexual possibility of pre-AIDS crisis time, showing how an individual or collective sexual past can either be rejected or reactivated in the present. When it comes to the time in which the illness itself is experienced and reflected upon (chapter 3), temporalities become even more complex. I elaborate on how the experience of physical pain because of AIDS-related illnesses is visualized in AIDS films; the ‘suspended animation’ (§3.3.2) of ‘stagnated suffering’ (§3.4.1), in particular, caught my attention. Especially present-day filmmakers working outside of Hollywood manage to create phenomenologically poignant scenes where the complex temporalities of suffering are visualized. All of those aspects of living with HIV/AIDS oppose, in their particular way, what Elizabeth Freeman has called ‘chrononormative’ structures that favour heteronormative and capitalist temporalities. AIDS films tend to visualize time in such a way that chrononormative structures become visible as not just ‘ordinary bodily tempos and routines’, but as normative power structures that do not favour those who are ill, queer, or both. AIDS films show that alternative, non-normative temporalities do exist; those queer temporalities all share, however, a fragmentarily and, above all, temporarily character.

In mijn masterscriptie onderzoek ik hoe de Amerikaanse auteur Ottessa Moshfegh de postfeministische cultuur van de lange jaren '90 bekritiseert in haar roman "My Year of Rest and Relaxation" (2018) en die kritiek extrapoleert naar onze huidige maatschappij.

Deze masterproef onderzoekt de rol van begingenerieken bij verschillende films uit eenzelfde franchise. Via een stapsgewijze, multimodale analyse worden verschillende strategieën blootgelegd, die de ontwerpers van titelsequenties gebruiken om hun werk te linken aan de bijhorende film alsook aan de volledige franchise, waar deze prent deel van uitmaakt. De analyse gebeurt via 17 verschillende films, die deel uitmaken van 4 franchises; Psycho, The Pink Panther, Spider-Man en James Bond.

Hoe kan je binnenkijken in het digitale brein van een AI? Dit werk focust zich op Explainable Artificial Intelligence (XAI) en een techniek om het gedrag van een Deep Reinforcement Learning (DRL) agent over te brengen naar een meer interpreteerbaar model. We verbeteren een recente techniek, dat van neurale bomen in combinatie met knowledge distillation, met een adaptieve vorm die ons kleinere en beter verstaanbare modellen oplevert.

Een kwalitatief tekstueel vergelijkend onderzoek naar de representatie van vrouwen in Charlie's Angels uit 2000 en 2019. Een studie op productioneel, narratief-ideologisch en cinematografisch niveau.

Onderzoek naar de seksuele gezondheid in de gevangenis negeert vaak andere aspecten dan seksuele dwang en deprivatie. In deze studie proberen we de seksualiteitsbeleving en seksuele activiteit van gedetineerden in België in kaart te brengen, net als factoren die samenhangen met het seksuele welzijn en tevredenheid tijdens detentie.

Ik onderzocht de productie en programmering van historische documentaires op Canvas en Eén, sinds de start van Canvas in 1997 tot en met 2017. Welke thema’s, periodes en regio’s komen aan bod? Hoe presenteren en vertellen documentaires geschiedenis? En hoe kwamen de keuzes rond inhoud en vorm tot stand?

We worden overspoeld met sequels uit Hollywood. Sequels van Vlaamse bodem lijken echter doorgaans achterwege te blijven. Daarom werden sequels als vorm van film maken, de trend die zich binnen Vlaanderen afspeelt en daar de mogelijke oorzaken van nagegaan en onderzocht. Dit aan de hand van (academische) literatuur en diepte-interviews met twaalf experten binnen de (Vlaamse) filmindustrie, waaronder Jan Verheyen, Bilall Fallah, Erwin Provoost, Peter Bouckaert, Hilde Van Mieghem, Luk Wyns en Ward Verrijcken.

Een kwantitatief onderzoek naar het pornografiegebruik bij Vlaamse adolescenten. Dit werd in verband gebracht met het koesteren van genderstereotypen, de acceptatie van verkrachtingsmythes en een negatieve attitude tegenover de #MeToo beweging .

This thesis highlights the interest of business executives in analytics. Furthermore, it develops an inductive maturity model with respect to analytics. It finds that only 30% of companies have already achieved a high level of analytics maturity.

Interstellar is nog maar het begin: zwarte gaten blijven fetisj van de fysicus.Voorbije zomer kon het cinemapubliek zich laten verbazen door Interstellar, een Hollywoodprent waarin Einsteins theorie een prominente rol speelt. Tijd die trager of sneller loopt naargelang van waar je je bevindt, het lijkt pure scifi maar niks is minder waar: dit is écht hoe het er in ons universum aan toe gaat.

Romantische fictie beïnvloedt romantische idealen niet“Ik wil dat mijn liefdesleven wordt zoals een romantische film”. We kennen allemaal wel mensen die met dergelijke uitspraken durven uitpakken. De mensen die geloven in typische romantische idealen zoals “love finds a way”, “one and only” of “love at first sight”. Mensen die volgens ons onrealistische verwachtingen hebben van romantiek, liefde en relaties omdat ze zich enkel maar baseren op romantische fictie waarin man en vrouw elkaar na anderhalf uur hoe dan ook kussend in de armen vallen.

De capability-benadering als evaluatief instrument voor sociale interventies: veldwerkonderzoek in India De capability-benadering is een denkkader om naar individueel welzijn, de ontwikkeling van een land of ongelijkheidsvraagstukken te kijken. Het belangrijkste kenmerk van deze benadering is dat het menselijke waardigheid centraal plaatst en afrekent met een overwegend economisch perspectief waar in tijden van crisis snel naar gegrepen wordt (Den Braber, 2013; Nussbaum, 2003).

Acteurs met een beperking in Vlaanderen“Als boodschap aan regisseurs en producenten zou ik willen meegeven: geef mensen met een beperking die een talent hebben en die het willen doen zeker de kans om te acteren. Er is geen ideale wereld, de maatschappij bestaat nu eenmaal uit minderheden en mensen met beperkingen, ze is niet perfect. Zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.” (Chris Willemsen)Films over mensen met een beperking zijn het laatste decennium steeds meer in opkomst, denk aan bijvoorbeeld: Intouchables (2011), De Rouille et D’os (2012) of onze Vlaamse Hasta La Vista (2011).

Wegwijs in de digitale beeldcultuurMen heeft ons allemaal wel eens op school tijdens de geschiedenislessen verteld dat onze historische tijdslijn slechts artificieel is en dient ter beschrijving van onze evolutie als mens door tijd. Historici en andere wetenschappers delen onze geschiedenis op in verschillende periodes en geven die “tijdsvakken” een naam die de betreffende periode het meest omvattend beschrijven.

Post-Mediale VerhoudingenJournalistiek artikel bij Post-Medium Liaisons. An Inquiry into Christian Marclay’s Cinematographic Oeuvre and its Relations to the Language of CinemaVoorgelegd door Boris Vergote aan de Faculteit Letteren en Wijsbegeerte, Universiteit Gent voor het behalen van Master of Arts in de Kunstwetenschappen. Een audiovisuele suite bestaande uit een vier schermen waarop filmfragmenten geprojecteerd worden, waarin op de meeste diverse manieren gemusiceerd wordt.

Light Emitting Plasma (LEP TM) is een vrij recente lichttechnologie, ontwikkeld in de jaren 90. Het werkingsprincipe van LEP is gebaseerd op inductie. Oorspronkelijk is deze scriptie geschreven met het oog op gebruik van LEP in theater.

‘I now pronounce you husband and wife, you may kiss your bride!’ Iedereen die al eens een Amerikaanse romantische komedie bekijkt, herkent ongetwijfeld deze quote uit de huwelijksceremonie. De bruid en bruidegom staan te stralen onder een wit prieeltje in een schitterend versierde tuin met aan hun zijde een resem bruidsmeisjes in dezelfde jurk en bruidsjonkers strak in het pak. Keer op keer wordt de kijker van Amerikaanse films waar een trouwfeest in voorkomt geconfronteerd met deze typische beelden.

 Through The Roots: Narratief en Vormgeving, de zoektocht naar een alternatieve 'Game Experience'De laatste jaren is de productie van games enorm gestegen, waardoor deze industrie zich over heel de wereld verspreidt. Games behoren nu tot het populairste medium en stoten daarbij de filmindustrie van de troon. Na jaren van evolutie zien games er op grafisch gebied ontzettend realistisch uit maar is er nog steeds geen goede balans gevonden tussen gameplay en het op Hollywood geïnspireerde narratief.

Deze Masterproef behandelt het onderwerp van de male gaze (mannelijke blik) in film en televisie studies. De gaze is een complex begrip dat we kunnen verbinden met de machtsrelatie tussen de observeerder en datgene dat geobserveerd wordt. We kunnen dit dan ook gemakkelijk associëren met fantasie en verlangen, namelijk de wens van het subject om het bekeken object te beheersen. De gaze is een concept dat overgenomen werd uit de wereld van psychoanalyse, waar het door Jacques Lacan geïntroduceerd werd.

Masterstudent werkt analysekader uit voor historische schietspelletjes over WO II Videogames en geschiedenis, het is al lang geen ongewone combinatie meer. Iedereen kent waarschijnlijk titels als Age of Empires, Assassin’s Creed en – recenter nog – Red Dead Redemption, een game waarin je als cowboy de ondergang van het Wilde Westen rond 1900 kan herbeleven. Toch zijn het vaak spellen die door historici worden genegeerd, en dat heeft dan weer vooral te maken met een gebrek aan kennis. Want hoe zit zo’n videogame nu eigenlijk in elkaar?

Marilyn Monroe, Audrey Hepburn en Brigitte Bardot. Een onderzoek naar persreceptie en presentatie in Vlaanderen tijdens de jaren ‘50.Marilyn Monroe wordt tegenwoordig beschouwd als een van de meest bekende filmiconen, een echt sekssymbool, maar was dat vroeger ook zo? In deze masterproef wordt onderzocht wat de Vlaamse pers tussen 1950-1962 schreef over Marilyn Monroe en twee andere filmsterren: Audrey Hepburn en Brigitte Bardot. Hierbij werden vier Vlaamse tijdschriften geanalyseerd: ‘Humo’, ‘Film en Televisie’ , ‘A.B.C.’ en de ‘Zondagsvriend’.

De psychopaat in de verhoorkamer: een uitdaging voor verhoordersPsychopaat is een woord dat al te vaak in het rond wordt gegooid bij het ontdekken van gruwelijke misdaden of wanneer een dader 'niet goed in zijn hoofd' lijkt te zijn. Iedereen lijkt er spontaan van uit te gaan dat psychopaten gevaarlijk zijn. Maar wat is een psychopaat nu eigenlijk? Elk van ons kan met gemak enkele namen noemen van misdadigers die volgens hem of haar onder deze noemer vallen. Soms beperkt men zich tot fictieve personages uit Hollywood films zoals Hannibal Lecter uit de film “Silence of the lambs”.

Persartikel: TV is dood, lang leve TV !Deze uitspraak geeft goed aan welke tegenstrijdige sentimenten er heden ten dage leven in de audiovisuele sector. Aan de éne kant heb je de onheilsprofeten die geen toekomst meer zien voor televisie, aan de andere kant zijn er velen die menen dat het allemaal wel niet zo een vaart zal lopen en dat televisie ook in de toekomst een belangrijke bron van informatie en ontspanning zal blijven. Bewijzen voor de argumenten die de onheilsprofeten aandragen zijn zeldzaam. Overal ter wereld wordt er meer en meer TV gekeken.

                                                                                                        Lina Helsen
Voorbij de vetzakkerij
Het controversiële oeuvre van Paul McCarthy anders bekeken
 
Op een gruwelijke manier nemen de opzichtige piraten de macht over in het dorp. Een piratenknecht hakt zonder geweten een been af van een dorpsbewoner. Het bloed gutst eruit en spat op de camera; de wonde is haast tastbaar. De vrouwen worden vastgebonden en ruw verkracht. Vloeistoffen spuiten doorheen de ruimte op de gewelddoeners en hun slachtoffers.

Het model kijkt recht in de camera van achter een zwart masker. Ze is nagenoeg naakt en houdt de handen met roodgelakte nagels voor haar borsten. Blonde haren zorgvuldig op de schouders gelegd en volle rode lippen maken het plaatje compleet. Ze verleidt de camera en de potentiële koper vanop haar cover, die tussen al die andere bladen in het tijdschriftenrek zal staan. Het onderschrift leest “SEX, by Mario Testino”. Neen, dit is niet Playboy, dit is Vogue.
Dit is slechts één voorbeeld van het vaak provocatieve karakter van de foto’s die in modebladen verschijnen.